«Polas drogas, estiven quince anos sen ver a miña nai. E esperou ata que saín»
A Lama
Foi toxicómano, estivo no cárcere e buscouse «a ruína». Saíu do inferno, ten traballo e trata de reconstruír a súa existencia
27 ene 2022 . Actualizado ás 15:02 h.A máscara que lle tapa o rictus serio non impide ver a ilusión nos seus ollos. Talvez sexa emoción, que estaría xustificada porque vai viaxar coa súa memoria ao inferno no que viviu por culpa das drogas e a narrar como agora, frisando a cincuentena, abraza a nova vida que logrou construír. Poderiamos dar o seu nome e os seus acenos. Pero el e Rexurdir, a asociación que lle acompañou no seu camiño para deixar de ser toxicómano, saben que desvelar a súa identidade tería unha peaxe laboral e social en Pontevedra. Así que llamémosle simplemente José. Seguramente sexa o único ficticio que hai na súa historia.
Todo empeza en plena adolescencia e nunha cidade portuguesa. Primeiro foron uns porros e logo, directamente, probou a heroína. «Empecei a traballar moi pronto, traballei no téxtil e na construción. Tiña cartos e tamén tiña amigos que consumían... e un día fumei heroína, logo empecei a pincharme... e xa seguín así», explica. Consumía primeiro as fins de semana, logo a diario... Corrían finais dos anos oitenta e el asegura que non era consciente do perigo. Mal que ben, mantiña a súa vida en aparencia ordenada. Estivo cinco anos enganchado e traballando «como se nada pasara».
A súa nai, ao cabo do tempo, sospeitou o que sucedía porque unha veciña que tiña un fillo toxicómano díxolle que José tiña comezón no corpo e que iso tamén lle pasaba ao seu por culpa da droga. José negou todo. E ela creulle, ata que na coada viu unha xiringa e caéuselle véndaa. Aí, a súa vida estaba xa a piques de saltar polo aire: «Marchei eu da empresa porque non podía máis. Quedaba a durmir entre as máquinas, tiña mono seguido», explica.
Quixo parar, cambiar o seu rumbo. E comezou por mudarse de país. Di que chegou a España limpo e que conseguiu manterse así varios anos. Conseguiu distintos empregos, coñeceu a unha muller, namorouse e tivo dous fillos... parecía que esa podía ser a oportunidade para deixar atrás a súa calvario. Pero non o foi. Refire algúns reveses vitais que, un día, leváronlle a volver consumir. Logo, afirma sen titubeos: «E aí si que me busquei a miña ruína».
O segundo enganche
A cocaína e a heroína volveron marcar a súa folla de ruta. Lembra as viaxes diarias ao Vao e esa sensación de que toda a súa vida «ía ser a mesma merda». Ao principio traballaba recollendo chatarra e tiña con que manter a súa adicción. Logo acabou roubando cobre e mendigando. Un día, mentres aparcaba coches nunha rúa de Pontevedra, detivéronlle. Tiña que pagar por un roubo de cable cometido anos antes. E así foi como pasou 21 meses no cárcere da Lama.
Recoñece que «para dicir a verdade, ata consumía alí dentro», e que cando saíu seguiu igual. Lembra que lle pesaban moitas cousas. Os seus fillos, o fallarlles tanto. A súa nai, á que lle perdeu a pista totalmente durante anos. E el mesmo, esa sensación de que nunca ía ter unha vida tranquila. Un día, levou un golpe que o cambiou todo. Foi un trompazo contra unha cristaleira. Pero tamén contra aquela vida que se lle fixo imposible: «Ía andando pola rúa tan colocado que choquei contra o cristal dunha tenda».
Acabou no hospital, onde lle deron a alta aos poucos días. Esa estancia hospitalaria fíxolle pensar. Non se quitaba da cabeza a amabilidade coa que o trataron. Aos poucos meses, no ano 2018, decidiu intentar, coa axuda da metadona, deixar as drogas. «O corpo non me respondía, atopábame moi mal. E un día, por iniciativa propia, funme para o hospital», explica. Alí non andaron con medias tintas. Dixéronlle se, claramente, quería intentar cambiar de vida. E el dixo si sen mirar atrás. Pesaba entón 62 quilos e, un día, entrou en coma. Cando espertou, pesaba só 49.
Non foi doado. Nin rápido. Pero si eficaz. Rexurdir acompañoulle e brindoulle a oportunidade de vivir nun piso con outras persoas en proceso de rehabilitación. Di que foi o mellor que lle puido pasar. No 2019 saíu desa vivenda sendo outra persoa.
Axudáronlle a buscar un traballo, que aínda mantén. E pola súa conta tratou de recompor as costuras da súa existencia. Volveu contactar cos seus fillos. E, sobre todo, chamou á súa nai: «Xa non sabía o teléfono nin o nome da rúa, porque cambiara. Busqueina no Facebook. Estiven 15 anos sen ver a miña nai. E esperou ata que saín. Cheguei pola porta e foi como se a vira a semana anterior, acolleume cos brazos abertos», conta con emoción. Desde entón, non deixa de viaxar a vela. Queda camiño por andar para achegarse máis aos seus fillos. Pero quéreo percorrer. Non esquece onde estivo, porque é o mellor xeito de non volver.