Miguel Martínez, o cantautor de Combarro

Alfredo López Penide
López Penide PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA

Pablo Fariña

Deu os seus primeiros pasos cantando misa e na actualidade xa rexistrou máis de cincuenta temas

04 ago 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

No seu día Xurxo Souto dixo de Miguel Martínez que «naceu en Combarro, ven de Combarro, vive en Combarro e cando marche, marchará para Combarro». E é que esta vila de Poio é para este cantautor «a miña patria pequena, o pobo onde me críe, onde vivo... O é todo e temos a sorte de que é un sitio superconocido. Cando vas por aí e dis que es de Combarro éncheche de orgullo escoitar ‘estiven alí' ou ‘que bonito'».

A relación de Miguel Martínez coa música poderíase dicir que é unha cuestión de xenética, xa que é descendente dunha estirpe de músicos. Deste xeito, a ninguén lle sorprendeu que dese os seus primeiros pasos con apenas 8 ou 9 anos cando «era monaguillo» e comezase a cantar en misa. «Logo veu o de sempre. No pobo formouse un grupo de gaitas e pégasche porque che gusta. Empecei aí realmente, a través da música popular co grupo de gaitas de Combarro, Os Berberechiños, e logo aprendín pola miña conta un pouco de guitarra, un pouco de piano máis tarde...», explica botando a vista atrás.

E desde moi novo empezou a compor os seus propios temas, «cos festivais da canción misioneira. Xa choveu porque daquela tiña el grupo xuvenil Virxedá Renda ... Foi cando compuxen a canción O misioneiro, que me encanta. Igual foi o meu primeiro tema», sinala Miguel antes de precisar que ten rexistrados na SGAE algo máis de medio centenar de cancións.

O que si xa non pode precisar é o número de premios que recibiu ao longo de toda a súa carreira, pois como el mesmo afirma «o premio é poder participar en calquera festival, en calquera certame ou, mesmo, en calquera lugar. Ese é o premio, o demais é cuestión de sorte, ademais de que hai que contar co resto de participantes, que a xente é moi boa e tamén están aí».

Iso si, o mítico Festival dá Canción do Landro ocupa un lugar moi especial dentro do seu corazón de músico. Pero, ocúpao non polo premio que logrou á canción inédita, senón que o que máis ilusión lle fixo foi a primeira vez que lle chamaron para comunicarlle que fora seleccionado para participar neste certame.

«Aquela chamada foi máis grande que se me deron o premio», sostén rememorando as súas participacións en festivais como os de Punta do Leste ou de Xibraltar, onde foi finalista catro anos dos cinco que se presentou. Miguel Martínez deixa entrever a filosofía coa que afronta estes retos. E é a de ser consciente de que moitos artistas se rematan quedado polo camiño e non chegan a acadar as fases finais.

En canto á inspiración á hora de compor os seus temas, o coñecido por moitos como o cantautor de Combarro sostén que é a propia actualidade a que moitas veces establece o contido das súas cancións: «Lembro un dos temas que leve a Xibraltar, que se inspiraba en todo o da inmigración, pero tamén saquei hai pouco e está sen estrear outra canción relacionada coa pandemia. Son temas que están aí, no ambiente, pero, outras veces, só é cuestión de sentarme e contar unha historia».

Pero se hai algo que destaca do traballo de Miguel Martínez é a súa vertente solidaria, que se traduce que moitas veces doe os beneficios das súas obra a causas humanitarias ou sociais. Ten claro, a este respecto, que, ao final, «un dáse conta de que hai que estar agradecido. Cando vives cómodo e telo todo, dásche conta de que hai xente que non ten nada. Ás veces, nin sequera o dereito a nacer. Síntome na obrigación de compartir esta virtude, este don que Divos deume, e utilizalo para axudar aos demais».

«Non me considero artista»

Se se lle pregunta como definiría a súa música, só ten recorrer a un adxectivo: «Sinxela». «A miña arte -engade a continuación- non ten tanto misterio, independentemente de que non me considero artista. Non fixen méritos para denominarme así. Creo que vivo de rendas».

Neste sentido, Miguel Martínez remarca que, mentres «un artista llo traballa, llo curra a diario, eu utilizo a lei do mínimo esforzo. Compoño cando podo, cando quero e ensaio cando me dá a gana. Coa lei do mínimo esforzo vou tirando para adiante. Artista é unha palabra moi grande. Chego a casa e podo botarme cinco meses sen intentar compor un tema e, de súpeto, síntome unha noite e en quince minutos teño o 75 % da base dun tema, letra e música que logo teño que traballar. Ás veces penso que se me sentase todos os días a compor, igual melloraría... Pero a vida hai que vivila en todas as súas facetas», insiste precisando que non vive da música.

Iso si, ten claro que os artistas que máis lle influíron son The Beatles, Os Segredos ou Joaquín Sabina, «inigualable. Letras deste tipo son impensables para min. Iso é algo que che sae de dentro. Pero, en todo caso, intento sempre ser eu e transmitir o que eu penso a través da miña música».