Unha posible candidatura de Rajoy a presidir a Real Federación Española de Fútbol poría a Rafael Louzán na tesitura de decantarse por el ou por Rubiales
26 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Os camiños do fútbol son inescrutables. A enorme transcendencia social do chamado deporte rei propiciou que os presidentes dos clubs teñan máis impacto mediático e sexan máis coñecidos pola opinión pública que a maioría dos ministros, conselleiros ou concelleiros de calquera Goberno, Xunta ou Concello. ¡Que dicir se falamos dos mandatarios dos clubs máis grandes! Florentino Pérez, Josep María Bartomeu ou Carlos Mouriño, son personaxes máis notorios, recoñecidos e seguidos que o novo ministro de Xustiza, o conseller de Territori da Generalitat ou a titular de Medio Ambiente da Xunta. En realidade, os presidentes do Real Madrid e do Barcelona están seguramente entre os dez personaxes públicos máis coñecidos de España.
Pero se, como esta semana transcendeu, Mariano Rajoy Brey decidise dar o salto e presentarse ás eleccións para dirixir o fútbol español, estariamos ante un caso inédito de alguén que despois de ter presidido o Goberno da Nación, propuxésese rexer a federación máis coñecida e poderosa do deporte español.
Vasos comunicantes
Desde hai anos ocorre que se establecen vasos comunicantes entre a política e o fútbol que propiciaron o transvasamento de personaxes. Mesmo houbo algunhas excepcións, poucas, que lograron simultanear a súa presenza en ambos os campos. Véñenme á cabeza os casos de José García Liñares e Augusto César Lendoiro como os máis paradigmáticos. Lendoiro foi durante 25 anos dono e señor do Deportivo da Coruña, o que compatibilizou con ser concelleira, presidente da Deputación así como senador e deputado elixido nas listas do PP. García Liñares tamén chegou a compatibilizar ser dirixente do club local de Cerceda coa alcaldía da vila durante un cuarto de século, elixido a cargo de a lista do PSOE, e ademais con ser presidente da Federación Galega de Fútbol durante catro anos. Un e outro acabaron mal.
A Lendoiro o fulminaron as débedas do SuperDepor que tivo que afrontar unha concursal por 160 millóns de euros. A súa carreira política acabara antes, cando o PP lle arrinconó ao ser incapaz de derrotar a Paco Vázquez na pugna pola alcaldía da cidade.
A García Liñares tamén se lle torceron as liñas: o CCD Cerceda desapareceu polas débedas; acaba de dimitir como rexedor por unha condena xudicial e desde fai cinco anos Rafael Louzán apeoulle da presidencia da territorial.
Cohabitación
Hoxe en día esa cohabitación entre política e fútbol é máis rara que fai unha ou dúas décadas. Pero aínda queda algún caso. O máis próximo, sin duda, Lupe Murillo. A empresaria preside a SAD Pontevedra CF desde o 2014 e compatibilízao desde o 2016 co escano como deputada do Parlamento de Galicia, que ocupa ao ser elixida no quinto lugar da candidatura do PP por esta provincia, que encabezou o propio Alberto Núñez Feijóo. Como en cuestión de meses tocan de novo eleccións en Galicia, saberemos se se prolongará esa dualidade.
O máis habitual é que moitos políticos aterren na dirigencia de clubs ou federacións de fútbol buscando unha nova atalaia de poder e notoriedade. Normalmente como alternativa a esa etapa anterior en concellos, deputacións ou outras Administracións. A recente historia da política galega deu lugar a eses traspasos. En Pontevedra tivemos sucesivos exemplos. O citado Louzán é o exemplo máis notorio. Despois de ser durante doce anos presidente da Deputación de Pontevedra, presidente provincial do PP e un dos políticos máis influentes do centro dereita, hase reinventado como directivo futbolístico. Está a cargo de a Federación Galega, que se converteu na cuarta territorial máis importante do país, con 100.000 licenzas.
Antes de que saltase esta semana a hipótese Rajoy, Louzán veu soando como aspirante á cadeira de brazos principal da Cidade do Fútbol en Las Rozas. O de Ribadumia admitiu en varias declaracións que sopesaba esa variable. Con todo, parece que Rubiales gañoulle para a súa causa despois de haberlle feito directivo da RFEF, ocupando desde decembro a vacante que deixou Tino Fernández, o expresidente do Dépor. Foi a plasmación do achegamento Louzán-Rubiales que empezara un mes antes cando o presidente da RFEF veu a Santiago aos actos do centenario da federación galega.
Se o de Rajoy vai en serio pregúntome de que lado porase Rafa Louzán. Con Rubiales, que parece neutralizarlle como potencial rival, ou co seu anterior xefe político por aquilo da obediencia debida? No entanto, dubido moito que Mariano teña seriamente intención de postularse. Está a deixarse querer e sentirase halagado. Pero non me cadra co seu actual plan de vida, escribindo libros, dando conferencias, entrevistas e gozando das súas afeccións e familia.
Acabo de escoitar unhas declaracións de Louzán nunha emisora. Creo que el tamén está convencido de que Rajoy non vai presentarse. Textualmente o de Ribadumia dixo do expresidente do Goberno: «Creo que ten outras cousas na súa cabeza e está moi tranquilo».
Se cadra fálano unha fin de semana de stos mentres patean pola Ruta dá Pedra e dá Auga.