Jaouad Erraji celebra os goles co seu compañeiro de equipo e de piso Adighibe. Gañou confianza e titularidade coa chegada de Pouso
20 novs 2019 . Actualizado ás 11:04 h.Jaouad Erraji bailou o domingo con Adighibe despois de que o nixeriano marcase o primeiro gol contra o Marino de Luanco. Pactárono na casa que comparten xunto ao porteiro suplente, Brian Jaen. Despois da xa popular voltereta do dianteiro, chegaría o baile. «Ao cabrón case se lle esquece e tiven que ir lembrarllo, en casa díxenlle ‘Adi, se marcas, facemos o baile'», comenta o central marroquí, que recoñece que «oxalá bailemos todos os partidos». Non necesita música para dar catro pasos, pégalle a todo. A súa felicidade é un claro reflexo do cambio que supuxo para el a chegada de Carlos Pouso ao banco granate. «Como central me atopo moi cómodo, con Luismi estivera na segunda parte dun partido como lateral dereito, aínda que non fose a miña posición, tiña que traballar igual», explica. Ata que Jesús Ramos tomou a rendas do equipo, Erraji apenas contara para o técnico anterior. O seu primeiro partido coa camiseta granate foi contra o Eivissa e despois de disputar o partido completo á semana seguinte en casa tan só xogou 45 minutos.
Desapareceu das aliñacións e ata o encontro de Barreiro do 26 de outubro non volveu de ser titular. «Para min houbo moito cambio porque o outro míster non confiaba en min, non me puña, non sei porqué, pero eu seguín traballando e ao final a recompensa sempre chega», comenta Jaouad, que foi titular en catro partidos. Neses encontros o Pontevedra sumou 12 puntos, mentres que nos nove anteriores fixeron 9. «Agora temos que seguir así, é só o principio», advirte Jaguar, como lle chaman desde pequeno. «Os nenos non sabían pronunciar o meu nome e optaron por chamarme así, agora case todo o mundo o utiliza», explica.
Menos dunha década xogando
O defensa da selección marroquí sub-23 esperas «facer un ano bonito, temos que ir xuntos da man como ata agora». Aos seus 21 anos leva só unha década dándolle patadas a un balón. Sendo un adolescente o único que lle preocupaba era xogar algunha que outra pachanga cos amigos nas Noras de Daza (Almería). «Pagabamos 80 euros ao ano e xogabamos na pista», explica Jaouad, que nese momento chamou a atención dun equipo local. «Era cadete e non sabía nin o que era estar federado, eu só quería xogar cos colegas», di con humor. De aí saltou ao Roquetas e despois a súa carreira collería velocidade de cruceiro ata chegar ao filial do Leganés e ao Pontevedra. «Uf, se non estivese a xogar ao fútbol, estaría a axudar aos meus pais porque eu de estudar, pouco. Dígolle ao meu irmán que el estude, que eu xogo ao fútbol. Ao final, o mio é seu e o do é mio», comenta. Bota de menos á súa familia e empeza a ver moito o calendario. Agarda estar con eles en Nadal. Os seus pais e os seus irmáns viven en Almería, mentres el amplía o seu futuro en Pontevedra. E quéreo facer bailando.