Dulce Pontes ofrece hoxe un concerto gratuíto no Grove dentro do ciclo de actuacións da Festa do Marisco
10 oct 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Foxe dos convencionalismos e dos camiños trillados como alma que leva o diaño. Certo é que ese afán inconteniblemente inquedo propiciou algúns vaivéns na súa carreira. E que en máis dunha ocasión xerou certa inquietude, cando non desasosego, entre a súa lexión de seguidores. Pero de ningunha outra forma poderíase entender a Dulce Pontes. Afastouse do fado cando máis podería ter recibido del. Penetrouse na demasiadas veces inexpugnable world music. Coqueteó co pop, co cine, coa música de raíz... E todo iso ha ir configurando unha personalidade musical fascinante que durante tres décadas cativou a medio a mundo.
-Hai uns días publicaba un post no que falaba de «sonhos en pé de vida». Cales son eses soños?
-Son moitos. Obviamente sempre ao redor da música. É o que me moveu todo este tempo. Teño proxectos moi distintos en mente. Seguirei compondo... Facendo moitas cousas á vez. Pero iso non é síntoma de dispersión. É síntoma de ter vontade de proseguir. Ademais, a maioría deles xurdiron dunha forma moi natural e espontánea. Confésoche que ás veces teño medo a pensar cousas. Porque ao final, máis tarde ou máis cedo, sempre acabo por facelas.
-No 2020, para celebrar os seus 30 anos na música virará en formato trío. Por que escolleu esa opción?
-Para recuperar a esencia das cancións e para ter diferentes experiencias a nivel musical. Nunca me gustou quedar aí cerradinha, nun lugar confortable.
-Recentemente vímoslle ata cantando ópera durante os ensaios.
-(Ri) Tanto como ópera non se pode dicir. É certo que a miña profesora de canto era soprano e que podería ter seguido esa liña. Pero aí me tería quedado moi limitada. Interésame moito máis explorar distintos ambientes e cantar distintos xéneros.
-En moitos sitios séguena citando como «a fadista». Moléstalle?
-Non é que me moleste ou non me moleste. É que non é verdade. A fadista só canta fados. E eu... Vou pasar toda a vida definíndome? Pois non. Chámome Pontes, Dulce Pontes. Grazas.
-Nunha industria na que cada vez se defende máis a fusión vostede advirte que hai que ter coidado con saltarse determinadas fronteiras.
-Claro, mesmo dentro dos xéneros dun mesmo país. Pero disto xa se falaba fai vinte anos. De todos os xeitos tampouco me fagas moito caso. Cada vez se e entendo menos o que está a pasar. E tampouco é esa a miña función. Non son musicóloga nin socióloga. A miña misión é compor e buscar novos sons. Non é xulgar o que os outros fan nin valorar como está o mercado.
-Confesou que «non é por desanimar» pero que non lle gustaría ter que empezar agora no mundo da música.
-¡Ah, non, non! Está todo moi raro. No meu tempo vendíanse discos físicos. Agora é totalmente diferente.
-Do seu último disco, «Peregrinaçãou», dixo que era un disco «ibérico». A que se refería con ese concepto?
-O concepto de ibérico ten hoxe unha carga política que a min non me interesa. E quizais por iso tamén a xente o rehúsa. Pero é innegable que estamos na península Ibérica e ese disco non só traza unha ponte entre os dous países ibéricos, senón que chega tamén ata Arxentina porque hai nel tamén moitos temas do folklore daquel país.
-Precisamente de Arxentina, aínda que fincado en Arousa desde hai moitos anos, é o seu pianista, Juan Carlos Cambas.
-Si, el foi quen me puxo en contacto con moitos músicos arxentinos que eu admiraba desde sempre. E non me podía crer que eles quixesen colaborar comigo. É algo que non vou esquecer xamais. Juan Carlos é un amigo para toda a vida... E despois, se nos atopamos alá, tamén.
-Vén actuar ao Grove na Festa do Marisco. Gústalle?
-Encántame. Son unha caníbal do marisco. Sobre todo das sapateiras (boi de mar). ¡Que boas, por favor! Agardo ter tempo no Grove para probalo.