BNG e PSOE tentean un pacto que non parece entusiasmar a Lores. Mentres o PP se refuxia no resultado de Rafa Domínguez para escabullir responsabilidades na provincia
09 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Ao contraxeito con respecto ao seu discurso desde a noite do 26M, Miguel Fernández Lores acaba de anunciar que si, que o BNG entra en negociacións co PSOE para a posible formación dun goberno de coalición na cidade. Sigo convencido de que Lores pensa que non necesita para nada ao PSOE como socio de goberno. Pero accedeu a negociar en aras a un interese engadido que, probablemente, sexa axudar a facilitar coalicións entre socialistas e nacionalistas noutros concellos e, sobre todo, en Deputación Provincial. Pero Lores non llo vai a pór doado con acerto Fernández e compaña. Das súas declaracións non se ve que lle poña moita «ansia». Xa puxo como «liña vermella» que o «modelo de cidade» non se toca. A advertencia demostra que segue encastillado na suposta infalibilidade do seu estandarte a pesar dos sinais de esgotamento que outros observan.
De modo que se os 4 concelleiros do PSOE queren acadar un pacto de goberno co BNG, deberán comulgar co «modelo de cidade» e evitar críticas respecto diso. E aínda que Tino Fernández abomine do suposto papel de comparsa, non creo que o BNG lles ceda moito protagonismo e orzamento. Os nacionalistas levan catro anos gobernando comodamente en solitario e agora ter que compartir…
Amor e desamor
O anuncio do rexedor en funcións ía coa coletilla de que «xa temos unha experiencia e debería ser doado acadar un acordo antes do 15 de xuño ou non». De verdade quixo dar a entender que podería chegar á investidura cun pacto de goberno practicamente feito? Non parece sinxelo aínda que durante doce anos ambas as forzas políticas xeraron unha cultura de acordos que, suponse, abonaría o terreo.
É certo que a última experiencia (2011/2015) foi a máis difícil. A relación entre o propio alcalde Lores e Tino Fernández, concelleiro delegado de Deportes, estivo marcada por varios desencontros. Eses rozamentos evidenciáronse durante os catro anos seguintes nas indisimuladas críticas de Tino a Lores a propósito de asuntos como as obras de Pasarón. O socialista censurou a tolerancia do alcalde a tragar co desfasamento do custo das obras do estadio a fin de non embazar a colaboración con Rafa Louzán e Deputación.
Durante o pasado mandato houbo momentos en que o portavoz socialista foi, con diferenza, o que verbalizó as críticas máis aceiradas contra o veterano alcalde, mesmo máis que o PP. Con todo, Tino Fernández e Miguel Anxo Fernández Lores remataron «comendo perdices» como reflectiu o respaldo que o PSOE deu ao último orzamento municipal que axudaron a aprobar, mediante a súa abstención, a fins de 2018. Desde entón parecen menos distantes.
«Excusatio non petita»
Se non fose porque en política cabe agardar que alguén pretenda escusar o inescusable, ninguén entendería a alarmante ausencia de autocrítica do PP de Galicia e de modo manifesto a do seu líder. Esta semana celebrouse plenario da dirección provincial do Partido Popular de Pontevedra ao que acudiu o propio Núñez Feijoo. Se alguén imaxinou que entoaría o mea culpa polos malos resultados nesta provincia -onde se lles volve a escapar a Deputación- agardará en balde. Se alguén imaxinou que Feijoo asumiría a súa responsabilidade directa no fracaso de Vigo, vai apañado. Actúa coma se el non fose quen se inventou como alcaldable á ex conselleira de Facenda, Elena Muñoz. E tampouco como quen a revalidou como candidata á que Abel Caballero acaba de asfaltar.
Desde fai oito anos certas decisións do presidente da Xunta na provincia de Pontevedra léronse nunha clave viguista que non lle funcionou. Chiscadelas como o de duplicar a delegación territorial da Xunta para contentar a Vigo ou a supresión da delegación da CRTVG en Pontevedra a favor da cidade olívica, por citar dúas vellas feridas, non lle deron os votos que agardaba.
A responsabilidade última de Feijoo foi pór a Alfonso Rueda como presidente provincial do partido fai catro anos cando Rafa Louzán é culpabilizado do desastre que levou ao PP a perder a Deputación. A recuperación da institución provincial era o obxectivo que Feijoo marcou e que o suposto golfiño non conseguiu. Resta por saber se este fracaso terá consecuencias futuras para Rueda .
Cortina de fume
De momento o PP utilizou como cortina de fume o resultado de Rafa Domínguez na capital que se leu como «a evidencia do final do ciclo de Lores». Lectura, como mínimo, hiperbólica. Certamente Rafa conseguiu un gran resultado ao vencer ás enquisas, ao desánimo e ao «efecto Lores» no voto da cidade, conseguindo 9 concelleiros cando as expectativas eran de 6 ou mesmo de 5. Pero para afirmar o de «final de ciclo» debería ter conseguido impedir o que será sexto mandato consecutivo do rexedor nacionalista. Poida que en 2023.
Feijoo e os seus están a lle ver as orellas ao lobo de cara ás eleccións autonómicas de 2020. Que no medio da crise que lles atenaza, xurdan algúns valores emerxentes como Rafa Domínguez debe constituír un alivio para a militancia do PP. Escribino hai meses e despois do 26M, queda ratificado polos acontecementos: este mozo veu para quedar.