Juan González doou fai case seis meses un ril ao seu fillo para salvarlle a vida. O seu testemuño abrirá a Pontevedrada 2018, a marcha solidaria a pé ata Compostela
11 mares 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Juan González participou na Pontevedrada 2017 con Elvira e María, dúas amigas de Nigrán. El sempre tivera unha especial sensibilidade cara á doazón. Aos 2 anos ao seu fillo Juan diagnosticáronlle anemia de Fanconi, unha enfermidade rara, e estivo nove anos agardando por un transplante de medula. Chegou no 2011 procedente de Hawai. «Un doante anónimo que vivía na outra punta do mundo deulle a vida ao meu fillo e a nós tamén», relata.
Aquela Pontevedrada de abril do 2017 non a acabou, pero iso é o de menos. «Díxenlle a Elvira que estaba tola, que era un reto imposible, pero como non ía estar eu. Recordo que fixo unha noite de cans e que entre Caldas e Valga a María deulle un tirón. E aí decidimos retirarnos os tres. Collemos un taxi e chegamos a casa ás tres da mañá».
Cinco meses despois da marcha solidaria para fomentar a doazón de órganos, Juan daba en Madrid un ril a Juan júnior para que a súa calidade de vida mellorase. A insuficiencia renal que arrastraba estaba a consumir ao mozo, que chegou a necesitar dúas transfusións de sangue e plaquetas á semana. A operación foi o 20 de setembro e case seis meses despois os dous prepáranse para disputar xuntos a que será a súa primeira carreira. A cita, o 18 de marzo no Porriño. Juan fará dez quilómetros e o seu vástago, cinco.
O atletismo é moi importante nas súas vidas. «Eu fíxenme atleta, bo, mellor devandito, un runner da chea, por el», conta Juan pai. Hai uns días estiveron en Birmingham gozando do campionato do mundo de atletismo en pista cuberta.
Ao inscribirse na Pontevedrada 2018, que sairá da praza da Ferrería o 28 de abril, Juan contou á organización que esta marcha tiña un significado especial para el. Para os impulsores da andaina nocturna o testemuño de Juan representa como ningún a importancia da doazón, especialmente en vida. Aínda que está acostumado falar en público, non descarta que se vaia a emocionar. Ao seu fillo Juan, que ten 16 anos, non lle gusta falar da súa enfermidade. «En principio falarei eu só, a non ser que a última hora lle apeteza acompañarme».
O que quere transmitir é que merece a pena facerse doante de órganos e tecidos. «Se axudar a vivir a unha persoa descoñecida é marabilloso, imaxínache se é alguén próximo. Así que hai que apoiar este tipo de iniciativas, se de mil persoas que van conseguimos cen potenciais doantes xa teremos logrado moito». Iso si, quere deixar claro que dar un ril e máis a un fillo non é nada extraordinario: «Non son máis valente que calquera nai que dá a luz. Eu non sufrín, tiña unha motivación grande e o que sufría é o teu fillo». Admite que os tres días seguintes á operación «non son divertidos», pero aos seus 55 anos non nota nada. Juan foi 17 anos director da Fundación Érguete e é alcalde de Nigrán. Pero iso nesta historia tamén é secundario.