«Perdín a maquinaria, un coche, morreron as galiñas... quedounos a casa de milagre»

m.?h. PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA

Emilio moldes

17 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

José Anxo Suárez tiña onte os ollos completamente vermellos, en parte porque estivo desde o domingo pola noite ata o amencer sufocando as chamadas que acosaban á súa vivenda e en parte porque as bágoas non deixaban de roldarlle. «O que vivín eu aquí non llo desexo a ninguén no mundo», empezaba dicindo. José Anxo vive coa súa muller e os seus tres fillos, un deles bebé, nunha casa case pegada á dos seus pais e a un galpón onde gardaba as ferramentas, un coche e tiña tamén un galiñeiro. O lume afectaba a todos os inmobles á vez. E el «só de todo» intentaba apagalo. Os seus fillos, menores de idade, dicíanlle «papá, corre aquí» e «papá, corre para alá» e el intentaba pór a familia e o fogar a salvo. Onte sentía que fracasara. Con todo, o seu pai advertíalle: «Estás ti, está túa nai, a a túa muller e os teus fillos a salvo, que houbemos morrer todos. O resto xa o amañaremos. Fuches un heroe que polo menos salvaches a túa vivenda e a nosa».

Al escoitar ao seu proxenitor, a José Anxo humedecíanselle máis os ollos aínda. Con pena mostraba la herramienta ya totalmente inservible e o teitume do galpón que veu abaixo. Collía a varias galiñas mortas na man e o corazón encollíaselle. Mirando ao seu fillo maior, aínda nervioso por todo lo vivido, concluía: «Perdín a maquinaria, un coche, morreron as galiñas... quedounos a casiña de milagre».