«Se non escapamos correndo cos nenos, morremos todos calcinados»

María Hermida
maría hermida PONTEVEDRA / LA VOZ

PONTEVEDRA

María Hermida

Ela, a súa parella e os seus tres fillos pasaron a noite na casa de cultura e agora agardan a que o Concello os reacolla

17 oct 2017 . Actualizado ás 15:59 h.

Helena Buch, cun fillo de sete meses pegado ao seu peito, durmido nunha mochila portabebés, outro correteando ao seu redor e un terceiro durmido no colo do pai contaba onte, con moitos nervios pero tamén con contundencia, o que a súa familia viviu nas últimas 24 horas. Residen eles ou, mellor devandito, residían na aldea da Insua, en Ponte Caldelas. O seu fogar dividíase entre unha entrañable vivenda de madeira e un antigo autobús, un Barreiros do ano 1939, reconvertido en fogar. E rodeábase de verde polos catro costados. Ata o domingo, que a natureza se converteu en pesadelo. E eles tiveron que escapar da rateira na que se converteu a súa casa. O seu relato empeza así: «Se non escapamos correndo cos nenos, morremos todos calcinados».

Conta Helena que levaban todo o día divisando de lonxe o incendio de Pazos de Borbén, co medo metido no corpo. Sinala que de súpeto, sobre as nove da noite, todo se precipitou. «Foi cuestión de minutos que tivésemos o lume amais da casa», di. Queimouse o seu autobús, un galpón onde tiñan a lavadora e o lume mesmo chegou á casa de madeira. «Non temos roupa, non temos colchóns... saímos co posto», dicía Helena.

A esta muller doíalle ter perdido as súas pertenzas. Pero a súa impotencia soaba maior cando lembraba o sos que estiveron ela, os seus tres pequenos e a súa parella: «Alí non veu ninguén, nós saímos solos da casa e non tivemos nin Garda Civil nin absolutamente ninguén que nos dixera por onde ir, que camiño era o máis seguro para non morrer no lume cos nenos. Saímos nós e punto», sentenciaba.

Tras unha auténtica odisea por unha estrada cosida de chamas, chegaron a Ponte Caldelas. Aloxáronse primeiro no pavillón de deportes. «Pero o ambiente era insalubre, había demasiado fume por todas partes. Alí os nenos non podían estar», indica. Xunto a outros moitos veciños desprazar entón á casa cultural, onde pasaron a noite. Déronlles manta e comida. Onte, cando se desperezaron, as cousas non melloraran demasiado. En Ponte Caldelas a noite parecía negra polo gris da atmosfera. E eles cinco non tiñan casa á que volver, polo menos ata reparar o desastre. Agardaban entón a que o Concello lles avisase para ir a un fogar de reacollo.