Son familia, son amigos e enfocaron a súa traxectoria profesional cara á creación. Encántalles pintar xuntos e son os seus respectivos mellores críticos
07 abr 2021 . Actualizado ás 09:39 h.Entre Carmen Domínguez e Kike Ortega non só existe a natural complicidade entre nai e fillo. Hai tamén unha conexión a través da arte que aínda lles uniu máis. Falan e opinan sen andrómenas sobre os seus respectivos traballos, comparten horas no estudo de cando en vez, ambos son disciplinados traballando e mesmo expoñen xuntos. A última e máis recente mostra foi en xaneiro na Feira de Arte Internacional de Vigo.
E ambos son expresionistas. Pero mentres Carmen evolucionou ata o informalismo, Kike opta polo expresionismo figurativo narrativo. El ten moita base no debuxo e na súa pintura non utiliza a cor, algo no que precisamente destacou a súa nai. «Eu non utilizo a cor porque precisamente ela é moi boa con el», di Kike, quen tamén é escultor, pero a definición de artista non lle gusta porque lle parece «pretenciosa».
O primeiro estudo de Carmen estaba en casa. E ata alí subía cando era neno Kike para debuxar, axudarlle coas mesturas ou os marcos. «Dos catro fillos que teño era o único que subía, sempre debuxaba moito e moi ben», di a nai. «Nunca pintei, bo, só un cadro, pero non me convenceu -engade o seu fillo-. Non foi ata que estudaba Arquitectura cando por escapar e ter a cabeza noutro lado empecei a pintar. Fixen unha exposición e foime ben, e a partir de aí empecei a tomarmo como algo máis profesional».
No seu traballo sérvese de materiais de reciclaxe, aínda que desde unha perspectiva máis estética que de denuncia. Bidóns de gasolina ou a madeira son «materias nas que el ve algo que lle pode enriquecer», como apunta Carmen. «Traballo moito sobre o corpo humano -engade o seu fillo-, sobre a persoa e o seu estado emocional. Busco que a obra transmita algo e por iso ás veces utilizo imaxes potentes», como potente foi a performance contra a Igrexa que realizou na feira viguesa: «Non é só cuestión de pintar, senón de facer algo que impacte».
Con todo, a figuración xa non está na obra de Carmen, aínda que si empezou a súa traxectoria desde ela. «Creo que desposuír o elemento figurativo implica dotar á forma e á cor dun peso específico no proceso pictórico».
Aínda que cada un ten agora o seu estudo -o de Kike na ruela de San Bartolomé e o de Carmen na rúa Charino, decorado precisamente polo seu fillo- son moitas as veces nas que comparten horas de traballo. «E somos uns grandes críticos entre nós», di a nai. «Eu por exemplo -di Kike- sempre necesito o seu visto e prace. É fantástico ter unha nai pintora, porque no noso caso non existen envexas e o que si temos é un achegamento de posturas para poder axudarnos e dicirnos as cousas claras». «Normalmente cando preguntamos o un ao outro é que non estamos seguros», continúa Carmen.
Estes días poden ver a obra de Kike no local Perita Art Gallery. Pola súa banda, Carmen prepara unha nova mostra en Madrid, que se celebrará o ano próximo no Palacio de Cristal ou no Velázquez.
Tamén entra nos seus plans volver expor pronto xuntos. «É máis, creo que é importante -di Kike-. Entre os arquitectos colaboramos máis, pero como pintor non é tan doado. E é bo que as exposicións sexan colectivas, porque arrastras un tipo de público que non é o teu, e a xente pode ver tipos distintos de pintura».
«De todos os xeitos, creo que as miñas mellores obras son eles -afirma Carmen referíndose aos seus catro fillos-. Sabes o que é chegar a unha idade determinada na que poidas ser amigo dos teus fillos, sen medo a que che xulguen? Dáse por feito que a nai sempre está aí apoiándolles, pero non tanto que os fillos lle apoien tanto a ela. E diso síntome orgullosa».