Carmen Lovelle: «Non busco ser simpática. É o reflexo da miña personalidade»

Ana Rodríguez / R. N. P. OURENSE

VERÍN

La escritora Carmen Lovelle con su novela «Diario de Carmen en cuarentena: Mi verdad con libertad»
A escritora Carmen Lovelle coa súa novela «Diario de Carmen en corentena: A miña verdade con liberdade» MIGUEL VILLAR

A exalcaldesa de Verín presenta o xoves  a súa primeira novela: «Diario de Carmen en corentena. A miña verdade con liberdade»

03 ago 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Carmen Lovelle Alén (Ourense, 1941), a única alcaldesa que tivo Verín (1975-1979). Ademas de deputada provincial, parlamentaria galega, senadora, secretaria xeral da Agrupación Ruiz-Mateos e vicepresidenta do club de fútbol Raio Vallecano durante sete anos. Tamén se penetrou no xornalismo, foi directora e presentadora do programa Sen Molestias. Presenta a súa primeira novela, trátase dunha recompilación de textos escritos durante o confinamento e que enviaba aos seus contactos por Whatsapp, «Diario de Carmen en corentena. A miña verdade con liberdade».

—Como xurdiu a idea de empezar a escribir textos durante a corentena?

—Primeiro porque son unha persoa activa, necesitaba comunicarme cos demais. Se eu estaba mal e angustiada outros tamén o estarían. Escríbolle frecuentemente aos meus fillos e netos porque me gusta, foron eles os que empezaron a dicirme que escribise para animarme ao meu e aos demais. O meu fillo díxome que fixese un diario e que o acompañase dunha frase que repetise todos os días. «Unha noite menos, un día máis». 

—Cal foi o motivo que a levou a escribir os textos? 

—Estar en contacto coa xente, sobre todo cos que viven sos. As noticias era estarrecedoras entón tiña a necesidade de dicirlle á xente que había que resistir, mesmo antes da canción Resistirei, lema da pandemia.

—Como foi para vostede pasar o confinamento soa?

—Foi duro, tiven medo porque era tanta a xente que se morría, sobre todo os maiores e eu estou dentro dese grupo. As imaxes que se podían ver en televisión eran terribles, deixei de ver os informativos, un como moito ao día. Ademas, seguía unha rutina coma se fóra a saír á rúa: duchábame, vestíame e peiteábame, despois facíame un selfie e enviáballo aos meus fillos para que visen que non estaba cun chándal no sofá.

—Fáleme dos textos que escribía.

—Todos os textos os escribín en Whatsapp sen corrixilos e en canto rematábaos enviábaos polos grupos, só podía envialos de cinco en cinco. Algunhas persoas os reenviaban a outros grupos. No meu diario incluía  mensaxes que me enviaba a xente contando as súas vivencias, era unha forma de transmitir os meus sentimentos ao mesmo tempo que todo o que ocorría.  Cada día máis persoas pedíanme  que continuase escribindo. Serviume como correa de transmisión dos nosos sentimentos unidos enormemente a un grupo de xente. Mantívome entretida e ilusionada.

—A cantas persoas lle puideron chegar os seus textos?

—Ao principio entre unhas 80-100 persoas, logo multiplicouse. Cheguei a recibir mensaxes de México, Portugal e Rusia. Quería que cada persoa sentise que o texto estaba escrito para ela.

—Como xurdiu a idea de facer un libro do diario?

—Pediumo a xente. Había persoas que me escribían e dicíanme que tiña todos os textos gardados e que estaría ben telos impresos. O pasado Nadal un veciño de Verín, Fabian Cid, escribiume dicíndome que pasara a formato imprenta todos os textos de whatsapp que gardara a súa nai, envioumos e a partir de aí xurdiu todo. O único que variou con respecto aos textos é que a cada día engadíuselle un titular. 

—Como foi o proceso de corrección do libro ata a súa publicación?

—Imprimín os textos que me pasou Fabian, despois funos corrixindo un por un e envieinos á editorial para ver se merecía a pena. Eles dixésenme que non os tocase, o estilo do libro é o mesmo que os Whatsapps. Cada día recomendaba cancións, libros ou películas que fosen adecuadas á temática do que escribía pero que levasen o ánimo e fosen coñecidas por todos, por exemplo “Ao meu xeito”, ese día falei de que hai que vivir ao xeito de cada un. Logo introducín fotografías que son un resumo da miña vida, mostran a miña forma de ser. O xeito de escribir pode gustar máis ou menos pero son eu, é o meu xeito de vivir as situacións. O libro é un reflexo do meu xeito de ser e das miñas vivencias.

—De que xeito está presente no seu libro Verín?

—Nunca me vou de Verín, en calquera oportunidade que teño defendo a Verín. Nunca abandonei Verín, funme pero sigo mantendo alí a miña casa e onde vou falo de Verín. Está dentro de min, aí naceron os meus fillos. Non me gusta cando o nome de Verín sae para mal nas noticias que percorren España, no libro sae polos festexos e polas xentes. De feito, os comentarios do libro están escritos por galegos como o verinés Roberto Verino.

—Que significa para vostede presentar o libro en Verín?

—Ofrecéronme presentalo noutros lugares como Madrid, Santiago ou Sanxenxo. Pero eu tiña claro que o libro tiña que ser presentado en primeiro lugar en Verín e contar co Concello. Para o meu estar en Verín é estar coa miña xente, aínda que teñan pasado moitos anos desde que me fun do concello non perdín o cariño da xente. Para o meu significa moito e sentía que o primeiro sitio tiña que ser aí. 

—Por que un lector debería comprar o seu libro?

—O que me interesa do libro non é o éxito de vender moitos libros que me alegro, senón que serviu para unir ás persoas. Creo que pode axudar a manter na memoria todo o que ocorreu, é un reflexo bastante fiel do que ocorreu diariamente durante cen días. Reflicte unha serie de datos moi interesantes: que a idade nos limita nunha serie de cousas pero non noutras e manterse activos é terriblemente importante. O diario é o reflexo da miña personalidade, feito con total e absoluta sinceridade, non busco ser simpática. Creo que merece a pena que o escribir fose un xeito de escapar de calquera tipo de medo que nese momento había. É un reflexo do que pode ser a enteireza e a resiliencia. Un dos obxectivos era defender o traballo das persoas maiores, é moi importante escoitar ás persoas maiores. Quero transmitir o espírito da transición a través do libro.

—Como ve a situación da pandemia actualmente?

—Véxoa con preocupación mesturada con esperanza, que era a que tiñamos ao principio do verán. Agardo unha mellor situación para a sanidade, as empresas, o turismo e para a felicidade das persoas. As secuelas das persoas son preocupantes despois de estar encerradas tanto tempo teñen medo a saír. Quero pensar que con tanta xente vacinada a situación non será  tan tremenda como a que vivimos. Non me gusta que se diga que a xente non é responsable porque lle poboo español si o foi. Con todo, a clase política non estivo á altura.