O pasado domingo escribinlle unha mensaxe ao meu amigo Iago: «Neno, cómo vai a cousa, abrazos». Contestoume: «Mal. Xa falaremos». Eu imaxinaba que andaba como andamos todos estes días, abatido, deprimido ou indefenso, e contestei: «Cóidate. Se podo facer algo por ti só tes que dicirmo». A súa resposta fíxome entender o frío. O do adentro, ese que non podes definir, que rabuña, e doe, e aplasta: «Hoxe faleceu meu pai. A vida é unha porquería. Estou destrozado. Abrazos para ti e para toda a túa familia». Iago é o meu barman predilecto. Dilixente, educado, sereno, e fai o mellor café do mundo (ou iso creo eu). Falabamos todas as mañás. Cando as mañás non eran este cárcere, ergástula cruel, que agora habitamos. Falamos do deserto de Verín (cada vez máis sen humanos), dos aconteceres da calle Traviesa (onde os artistas e os poetas aínda escriben versos de amor), do fútbol e da probabilidade de que o seu Celtiña manteña unha tempada máis a categoría. Iago é un oasis en medio dese deserto do que falo. Estivo en Tailandia meses atrás e contoume. Tamén me contou da súa nova careta de cigarrón, cunha imaxe de Sargadelos na mitra. Cóntame dos aconteceres de Verín e as súas actualidades. Sempre me conta cousas e eu, hoxe, non sei que contarlle. Porque todas as palabras son insuficientes. E menos cando a dor corre desbocada no seu interior. A dor, como un cabalo, cabalga tamén a nosa terra. Arriba, Iago. Quédate sempre con todo o que en verdade importa. Quédate coa memoria do pai. Recordar as cousas boas axuda, tamén, a volver a vivilas. Quédate con que queda un día menos para que falemos de todo o intranscendente. Porque a alegría volverá, meu amigo. Volverá, Iago. Prometo.