Se algunha vez sentín querenza pola especulación política, o seu comentario e hermenéutica, confeso que tal inclinación se diluíu. O presente é tan vulgar que ata resulta tedioso escribilo. As evidencias inducen a crer que vivimos baixo o imperio do engano; e o engano, na súa certeza, non require comentario algún. Nunca vin á xente tan afastada. Algúns falan de enfrontamento a peito aberto e regresaron, para a nosa desgraza, as discusións tabernarias. Eu borraría dos parlamentos de hoxe expresións funestas. Trincheiras, terrorismo, golpe de estado, batalla, opresores… son voces do relato dos días. Este conto non ten final feliz, díxome un ancián que viu moitos finais infelices. Os seus oitenta e sete anos e o seu hábito de ler todos os xornais que chegan a Verín son garantía de perspectiva. España se nos ha ir das mans, díxome. E engadiu con pesar: outra vez.
Unha dos meus costumes é escoitar aos sabios. Ou lelos. Cada vez creo que os escritores temos menos que dicir ao redor da política. Supera toda ficción e carece de tenrura. Como crer que no mesmo Parlamento que nos representa, a todos, escoitariamos a un político dicir que a gobernabilidade de España impórtalle unha figa. Resulta inverosímil. Con todo, a abstención do grupo da señora que proferiu tal sentenza propiciou este Goberno «tetravicepresidencialista» (¡aí queda iso!). Con silencio contestou o presidente. Con silencio a ela, ao seu grupo e aos que debuxaron unha España e un rei autoritario. Como chegamos ata aquí? Porque a esquerda é fascinante e só non goberna España cando España se afunde. Tamén queren gañar (catro contra un) en Galicia. Regresariamos así á ansiedade do bipartito, convertido esta vez en tripartito ou cuadripartito, que máis dá. Gobernar ben é o de menos. Vivimos anestesiados. Hipnotizados polas pantallas que converteron a un grupo marxinal da esquerda en protagonista da historia (Podemos). As pantallas que nos últimos tres anos erixiron tamén en protagonistas a outros marxinais, en negro fundido (Vox). Podemos interesaba ao PP, e fóiselle das mans. Vox é a gran obra do PSOE de Sánchez. Unha obra mestra.
Sairemos desta? Oxalá. As tribos hipnotizadas espertan, amargamente, no medio dos pesadelos. Outra vez, di o meu vello amigo.