«A noite anterior a inaugurar o Hospital de Verín non durmimos»

María Doallo Freire
maría doallo OURENSE

VERÍN

Santi M. Amil

O funcionario Luis Rolán traballa no centro desde antes de que abrise e viviu en primeira persoa a inauguración a cargo de Manuel Fraga

27 oct 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Contouno La Voz de Galicia un sábado, o 22 de xaneiro de 1994: «Coa bendición recibida por parte do presidente da Xunta de Galicia, Manuel Fraga Iribarne, o hospital de Verín comezou a andar definitivamente, sendo o segundo hospital comarcal da provincia e primeiro da rede pública galega rexido por unha fundación. Así, o Sergas anuncia, como oferta asistencial, os servizos de consulta e hospitalización de medicamento interno, pediatría, dermatoloxía, oftalmoloxía, urología, otorrinolaringología, pediatría, psiquiatría, cirurxía xeral, toco-ginecología, traumatología e urxencias, ademais dos departamentos de radioloxía, laboratorio e farmacia». O hospital abriu as súas portas con 38 camas dispoñibles para atender a actividade programada e os ingresos de urxencias, e cun persoal que, entre sanitarios, administrativos e directivos, acadaba as 78 persoas. «Foron moitos meses de preparación. No meu caso cheguei ao municipio en setembro do 93, un pouco de prestado, para xestionar o tema das solicitudes da xente que quería entrar a traballar no que se coñecía como a Fundación Hospital Verín», explica Luis Rolán, responsable de persoal e nóminas do hopital. Como ben di el, sumouse ao proxecto de prestado, coa intención de quedar uns cantos días. «Naquel entón estaba na oficina de transplantes en Santiago. Un dos directores xerais sabía que eu era de Verín e animoume a reunirme con Juan José Bestard Perelló, o xerente. Ofrecinlle toda a miña axuda e aos dous días chamoume para pedirme que quedase un par de semanas. Así ata hoxe que aquí sigo e estou encantado», conta Luis entre risos.

Na inauguración do hospital, que comezou sendo unha entidade pública con persoal laboral aínda que na primeira década dos 2000 pasou a formar parte da rede do Sergas, Fraga estivo acompañado polo conselleiro de Sanidade naquel momento, José Manuel Romay Beccaría, e os alcaldes dos municipios implicados. Foi un acto formal ao que Luis e o resto de persoal, xunto a decenas de veciños, encargáronse de pórlle o ton cálido. «Había un ambiente de traballo moi bo, eramos un equipo en todo e colaborabamos no que fixese falta. Creo que se debía a que a maioría do equipo eran novos e con moitas ganas. Pasámonos moitos días traballando sen descanso para conseguir que as instalacións e os medios estivesen perfectos, de feito a noite anterior á inauguración non durmimos», lembra Luis.

De súpeto, o primeiro recentemente nado

O hospital comezou a andar aos poucos. Consultas, probas médicas e operacións foron tendo lugar nas instalacións comarcais. E aos poucos meses de inaugurar chegou o primeiro parto, sen agardalo nin prevelo e co paritorio aínda sen abrir. Noelia Fernández veu ao mundo ás sete e media da tarde do 16 de marzo e a encargada de axudala a facelo foi a médica María Isabel Rivas, a única xinecóloga que tiña o hospital en 1994. «Sempre estaba pendente de todo o departamento e vivía pegada ao teléfono porque os buscas non funcionaban ben. Chamáronme e dixéronme que unha moza da Gudiña se había posto de parto e que ía para Ourense pero que non chegaba», lembra María Isabel. Era o segundo fillo para a muller que deu a luz, Dolores Rodríguez, e iso axudou a que non houbese complicacións. «Foi un parto doado e estupendo, totalmente sinxelo. Habilitamos un quirófano para que a moza parise e naceu a bebé. Eu non tiven ningún mérito, de verdade, pero foi unha experiencia moi bonita porque xerou unha chea de expectación en Verín», di. Tamén Luis lembra o momento con emoción: «Sentiámola coma se fose de todos porque aínda amais chegou por sorpresa. Tanto que mesmo tiven que ir comprar a mobles Támega unha bañeira pequeniña para poder bañala adecuadamente. Noelia emocionounos». A pequena foi o primeiro bebé que naceu no Hospital Comarcal de Verín e a única á que atendeu María Isabel Rivas, que dous meses máis tarde se trasladou a Vigo. «Ter vivido ese parto foi unha coincidencia bonita porque só estiven en Verín ata maio. Foron cinco meses que lembro con moitísimo cariño. A maioría de médicos acababamos de rematar a especialidade, eramos moi noviños e pasabamos moito tempo no hospital, así que o grupo de compañeiros convertémonos en verdadeiros amigos. Gardo unha chea de anécdotas boas porque ata nos momentos malos apoiabámonos os uns nos outros», admite.

Un proxecto serio e ilusionante

A emoción era xeral en 1994, os médicos que traballaron no hospital desde entón fan especial fincapé na calidade humana e no espírito de grupo. Así o lembra Jorge Cañaveral, radiólogo do centro: «Foi un proxecto ilusionante, un hospital nunca sobra, pero ademais había un grupo humano especial. Tiñamos moito entusiasmo e, claro, moita mocidade». Non só podía presumir diso, o de Verín contaba cunhas instalacións técnicas en grao sumo novas para aquel entón. «Presentouse como un hospital punteiro en tecnoloxía. Eu cheguei para montar o servizo de radioloxía só e puiden tomar decisións moi interesantes sobre iso. Rodeeime dun equipo óptimo e quero destacar a importancia dos técnicos», di Santiago. E é que o hospital foi un parto en si mesmo, dun neno que agora cumpre 25 anos.