Pleno século XXI. Ourense, campo de Oira. O Carballeira xogaba contra o Padrenda un partido de Terceira Galicia, a última das competicións sénior do escalafón. A verdade é que case nunca son noticia, ata que a un rapaz, porque non deixa de ser un mozo de veintitantos anos, crúzaselle o cable e golpea a un árbitro menor de idade.
Non, non ten sentido. Mirémolo por onde o miremos. O agresor debería sentir vergoña propia polo que fixo, o seu club xa a recoñeceu de igual modo e os demais, os que imos ao fútbol por devoción ou por obrigación -que tamén os haberá-, deberiamos avergoñarnos de que estas cousas sigan pasando.
É urxente desterrar este tipo de comportamentos do mundo do deporte, pero nas categorías máis humildes, mesmo na base, son sinxelamente inadmisibles. Pode rematar en agresión un partido de modestos? E un de nenos? É esotérico e non nos enganemos. Sería mellor que os protagonistas desta serie de actos dedicasen o seu tempo libre a outra cousa. Oímolo mil veces, o calentón, os nervios. O certo é que a violencia non casa co deporte, se se practica en enfrontamento limpo.
Outro cantar é o das solucións. Se falamos de fútbol, o certo é que aínda lles queda apertar un pouco máis a porca no capítulo sancionador. Son máis exemplares noutras modalidades, como o baloncesto e o balonmán, cando se chega ao extremo dunha agresión ao xuíz da contenda. Talvez sexa entrar no terreo da utopía, pero todas -da man- debemos apostar por un deporte sen violencia. Se non é así, quédanos a vergoña.