Convócanos Carlos Rego, músico exquisito, erudito en asuntos varios, ourensán militante e un tipo cojonudo, a que levantemos o dedo as que asistísemos ao concerto que a orquestra Mondragón deu no pavillón dos Remedios de Ourense no mes de xuño de 1982. Faino Carlos a través das páxinas de Revista Inviable, criatura parida fai un par de anos por unha xeración de invisibles ourensáns perplexos e asqueados con derívaa dunha cidade que desaparece, aínda que esta é outra historia.
A crónica recolle aquela toleada convocatoria musical á que acudimos unha xeración enteira de rapaces, algunhas con pais incluídos, para participar atónitos nun espectáculo que hoxe sería madeira para varias fogueiras xuntas. Acabábase de estrear a banda de Gurruchaga cando chegaron a Ou. Sobre o escenario brincaban o anano Popocho e o cantante vestido de noiva. O recordo refire aquel birlo tolo como algo lúbrico e cabaretero. A música soaba poderosa e o ton concupiscente de Gurruchaga arrullaba un verso: «A muller barbuda sérvenos de puta». Como nos puidemos escandalizar tantos anos despois polo trap das nosas fillas. No pavillón, de elemental e precaria arquitectura posfranquista, a calor era caribeño e o llenazo de xeito evidente ilegal. Revisado desde aquí, comprendes a distancia sideral entre aquel mundo e leste de agora. O grosor da pel social maniféstase hoxe moito máis delgado. Naquela cidade que aínda bostezaba tras corenta anos de grisura todos os espazos estaban por encher e iso talvez deixaba moita marxe á tolemia para todos os públicos.
A viaxe ao 82 ao que nos invita Rego reenfoca moitas cousas do pasado. Pero moitas máis do presente. E faino desde esa cidade que desaparece, aínda que esta é outra historia.