O frío non entumece as rúas da cidade: «Moita xente opta polos almorzos para levar»

Se o frío ou o aumento desbocado da curva de incidencia do virus intuíanse como dous motivos claros para que os veciños da cidade quedasen en casa, nada máis lonxe da realidade. O segundo día de Ourense baixo restricións máximas deixou certo bulicio no centro, onde os máis agudos aproveitaban para atopar o seu oco nas terrazas, á beira das estufas. Entre as devolucións de agasallos do Nadal, compras apresuradas de fin de semana e algún que outro vermú coa copa entre as luvas, a sensación dalgúns veciños era a de estar a vivir o seu pequeno pracer do día ao aire libre antes de que a situación empeore. Ou derive nun segundo confinamento domiciliario.

Ante A Zapatería do Avó, inaugurada este xoves, apuraban o seu almorzo de mediodía Encarna, Puri e Celia. «O panorama pinta feo», dicía a primeira delas. E á súa vez, botaba un capote aos máis novos ante os que sinalan ás novas xeracións polo aumento de casos. «Pola rúa, entre os maiores aínda ves a máis dun que leva a máscara por baixo do nariz», dicía Encarna. E unha das súas compañeiras agregaba: «Ou de babero, por baixo do mentón».

En liñas xerais, quen baixou a estirar as pernas á rúa fíxoo coa idea de coller un café quente. Beatriz Alcalá, da Zapatería do Avó, mostrábase contenta co balance da mañá de sábado. «Veu moita xente que opta polos almorzos para levar. E o venres, antes do peche, houbo quen se tomou o seu último licor café», dicía. Na zona de viños tamén houbo quen se animou a apurar un quinto de cervexa xunto á súa tapa de callos. Desangelada polas noites, bares clásicos de sempre recuperan agora parte dos seus pulsaciones ao mediodía.

Á cidade, e as súas aglomeracións, esquivou fai case un ano David Fernández, veciño de Nogueira de Ramuín. Onte achegouse a Ourense para levar a unha das súas dúas fillas á súa clase de ballet, e aproveitou para tomarse un café en solitario pola rúa Santo Domingo. «Veño sempre a lugares que coñezo, de confianza. E así, tamén lles botamos unha man», dicía. Traballa como comercial, e o ano pasado optou por irse a unha casa da familia en Santa María de Faramontaos, que agora reacondiciona aos poucos. Fernández parecía satisfeito co cambio. «Fago máis teletrabajo e viaxo un 30 % menos», contaba.

Tamén afastada do gentío estaba Ruth, nai da pequena Mariña, de tres anos. No parque de San Lázaro, observaba de lonxe á pequena, que se distraía nas randeeiras. O vocabulario da nena, no seu primeiro ano de colexio, xa comprende palabras como «coronavirus» ou «confinamento perimetral». É a nova realidade de quen aprenderon a falar cando a pandemia chegou e non se foi. «Quen nos diría que sería así, e que estas serían das primeiras cousas que aprenderían a dicir...», reflexionaba a nai. A cría, mentres, buscaba a complicidade dos outros nenos do parque. «Será unha nenez diferente para moitos, porque pola súa idade non saben o que había antes», dicía Ruth.

---

---

---