«Pásase moi mal ao ver que faltan mans para asear ou darlle a medicación aos maiores»

María Cobas Vázquez
maría cobas O Barco / LA VOZ

OURENSE CIDADE

Leticia Carreira trabaja en la residencia Nuestra Señora de la Esperanza de Ourense
Leticia Carreira traballa na residencia A nosa Señora da Esperanza de Ourense MIGUEL VILLAR

A Fundación San Rosendo creou varios equipos con persoal dos seus centros para apoiar a residencias en apertos

03 ene 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

En marzo ninguén sabía nada (ou case nada) do coronavirus. Tampouco os traballadores das residencias de maiores, que tiveron que ir aprendendo sobre a marcha como manexar a situación cando o virus se coaba entre as paredes do centro, comezaba a provocar baixas entre os compañeiros e puña a moitos maiores ao bordo da morte. Nalgúns casos (demasiados) tocoulles tamén acompañarlles nese último suspiro, ante a prohibición de deixar entrar ás familias.

Non é un traballo doado e ninguén nega que houbo momentos moi duros. Pero hai quen asegura que aínda con todo o vivido «medo ningún, respecto todo». Fala así Leticia Carreira, auxiliar gerocultora na residencia A nosa Señora da Esperanza en Ourense. Polo menos nese centro está o seu posto de traballo, aínda que hai meses que se despraza xunto a outras tres compañeiras e a directora para prestar apoio noutras residencias da Fundación San Rosendo que están en apertos.

A chegada do virus á Esperanza «vivímola con moito medo». Era o mes de marzo e pouco sabíase do virus, de como se comporta e de como evitar contagios. «Viámolo de lonxe e cando o tivemos na porta véusenos o mundo amais . Iso si, tiñamos claro que íamos saír adiante e non pensabamos no malo», rememora. Di que foi moi duro, porque moitos compañeiros se contaxiaron e en primeiro momento viron o persoal moi mermado para facerse cargo de todos os residentes. «De 90 [traballadores] que somos, igual quedamos 20 ou así pola mañá e 12 pola tarde», sinala. Cando chegaron os reforzos, xa estaba a situación «encamiñada». Para chegar a ese punto tocoulles espabilarse rápido. «Tiven que aprender a mirar a saturación, a poñer osíxeno, a cambiar o soro...», relata.

Leticia foi un dos 35 traballadores que respondeu á procura de San Rosendo de voluntarios para crear equipos de apoio a residencias con casos de covid-19. A todos os traballadores, e en especial a ese grupo de 35, quixo facer un recoñecemento especial o presidente da Fundación San Rosendo, José Luis Gavela, na presentación da memoria do 2020.

Leticia dixo si «por axudar aos demais, porque sei o mal que se pasa; sei do agobio que sentíamos ao ver que faltaban mans para asear aos maiores, para darlles a medicación. Era necesario facelo, ao igual que a nós nos gustou que nos viñeran axudar, para que as compañeiras doutras residencias non se sentiran soas». Non só botan unha man, senón que lles axudan a aprender as técnicas do novo traballo diario: desde a separar a roupa ou o lixo a como asear a un positivo.

Xurdiu así o equipo Esperanza, como llas coñece -pola súa procedencia e polo estado de ánimo que imprimen ás residencias en apertos cando chegan-. O seu primeiro destino foi O Incio, onde chegaron o 23 de agosto. Fóronse o 11 de setembro, o día do 29 aniversario de Leticia, que como sorpresa recibiu a noticia de que se contaxiou. «Non teño nin idea de como me puiden contaxiar, porque tiñamos Epi, gafas, de todo... Non sei se por vivir na residencia ou ter as defensas baixas... Fun totalmente asintomática. Estiven 10 días illada na casa, despois din negativo e reincorporeime», sinala.

Mentres ela facía corentena, as súas compañeiras de equipo (que xa se contaxiaron no primeiro brote na Esperanza) estiveron a axudar na residencia de Nosa Señora do Viso en Lobeira. Ela non puido ir, pero estaba lista cando tocou botar unha man na dos Gozos (no Pereiro de Aguiar) e, máis tarde, na de Boqueixón. A principios de decembro foron tamén o equipo encargado de coidar ás 15 monxas da residencia de estudantes (este curso baleira) Santa Marina de Ourense, que se contaxiaron e xa han negativizado.

O equipo Esperanza está estes días de libranza, para reincorporarse mañá ao seu centro. O martes, usuarios e traballadores recibirán a primeira dose da vacina de Pfizer.

Leticia asegura que ela non ten medo; ao contrario do que sucede na súa casa. «Sempre me din que teña coidado, que me cubra ben; e ao volver póñense moi contentos, pero co medo de que reciba a chamada e volva emigrar», conta. Do día a día, Leticia di quedar co trato cos maiores. «Gústame moito falarlles, aprender deles... os ollos cos que te miran, o cariño que dan. Sempre teñen un sorriso ou unha palabra de cariño, un ‘boas noite anxiño’», relata. Iso si, recoñece que é moi duro «cando os ves marchar, iso é o peor». Di que moitas familias lles agradeceron que acompañasen aos seus maiores nos seus últimos momentos. Ela queda co cariño que os usuarios lle transmiten, moitas veces mesmo xa cando non poden abrir os ollos, pero estreitan a súa man entre os seus dedos.