Eladio e Bea Pérez brindáronse a traballar na estrutura do novo club do Couto
22 novs 2020 . Actualizado ás 23:25 h.Os poboadores da mítica bancada de Preferencia do estadio do Couto coñecen ben a Eladio Pérez. Socio do Club Deportivo Ourense desde os inicios da década dos oitenta e tamén personaxe indispensable para entender o movemento de cataclismo que provocou a desaparición do club rojillo e a fundación da súa herdeira, a Unión Deportiva Ourense. Hoxe convive na directiva da emerxente entidade deportiva coa súa filla, Beatriz, incorporada na última asemblea.
«En canto cumprín os 18 anos fíxenme o primeiro carné. Era un ambiente moi bonito e pronto me afeccionei a non perderme nin un partido. Ata comecei a viaxar con equipo para animalo fóra de casa», matiza Eladio, á vez que se apiñan na súa memoria imaxes daquelas épocas: «Lembro unha promoción contra o Mallorca B, remontando tres goles nun campo enlamado, porque se rompeu unha billa e alagouse. Xogadores como Nolis, que entregaban todo en cada partido, ou o falecido Preciados na banda. Era un cacho de pan».
Bea sorrí ao seu lado. Algunhas desas historias sábellas de memoria e outras as viviu, incluso sendo unha nena: «Fíxome o carné cando nacín e pronto o acompañei ao campo. El e a miña tía eran os que máis ían da familia e aínda que eu non sabía nin o que pasaba no campo, gustábame o ambiente, comía pipas e gominolas e divertíame sobre todo cando gañabamos, porque todos nos iamos alegres». Era só o principio, porque o deporte rei non tardou en atrapala: «Fun un pouco dura de mollera co fóra de xogo e algunhas faltas, pero a medida que ía entendendo o xogo gustábame máis».
Pai e filla fortaleceron desde entón unha afección que os levou a compartir longas viaxes para seguir ao seu equipo na competición nacional, pero o Ourense tamén lles deu algún que outro quebradizo de cabeza, como lembra o proxenitor: «Chorei como un neno polo último descenso a Terceira, porque o club xa tiña problemas económicos e dábame a impresión de que iso puña en perigo a supervivencia do club».
Aínda que coa batuta de Luisito, o club volveu ascender anos despois á categoría de bronce, a caixa ourensanista mantívose en precario e no verán de 2014 liquidouse a sociedade anónima deportiva. A filla lembra aqueles días frenéticos: «O meu pai pasouno mal e eu tamén acudía con ela ás reunións da plataforma para impedir a desaparición do club. Recordo que saía correndo da facultade, para asistir». Ambos os ao unísono coinciden en que foi un punto de inflexión para a afección ourensanista: «Nin sequera tivemos tempo de chorar a desaparición do CD Ourense, pero puidemos saber o calado que tiña o club en toda a cidade, polo que tanta xente se empeñou en crear o novo club para manter viva esa chama».
No caso de Eladio, tesoureiro da entidade, foi inmediata a súa incorporación á nova directiva, formada por antigos socios do Club Deportivo: «Lembro quince días de tolemia, eu estaba de vacacións e tivemos reunións case diarias. Tocamos unha chea de portas, primeiro para evitar a desaparición e despois para saír canto antes co novo club».
Beatriz tamén lembra que, por entón, botaba unha man no que podía, pero non foi ata a última modificación da directiva, xa con Ramón Dacosta na presidencia, cando entrou na directiva: «Todos iniciamos a nova etapa con moita ilusión. Foi incrible ver como nos moviamos nas categorías rexionais con tantos afeccionados e chegar a Terceira foi algo inesquecible para todos».
«Sabiamos que sería difícil, pero non agardabamos unha pandemia»
Eladio e Bea son tenaces por matiz persoal e están involucrados na batalla diaria da UD Ourense, mesmo nunha campaña tan complicada como a actual. Por iso lembran ao alimón o panorama actual do fútbol autonómico: «Sabiamos que sería difícil asentar ao equipo en Terceira, pero non agardabamos unha pandemia, todo é máis complicado agora». É o máis veterano o que lembra «non sabes como pedirlle a un socio que pague un abono, cando nin sequera sabes cando poderá volver ao campo a ver ao seu equipo». Os dous destacan en todo caso a evolución dun club que partiu da última categoría provincial logrou volver ao Couto e ata estrear campo de adestramentos en Vilar de Astrés: «Algo que non conseguiu o mesmo CD Ourense».
QUEN SON
O pai. Eladio Pérez Pérez naceu en 1961, na Mezquita, no termo municipal da Merca. Sempre foi un loitador e xa suma máis de tres décadas como axente da ONCE. Desde os 18 anos foi socio do CD Ourense e converteuse en integrante da primeira directiva da UD Ourense.
A filla. Beatriz Pérez Conde (Ourense, 1992) foi socia do desaparecido Club Deportivo desde o berce. Diso encargouse o seu pai. Licenciouse en Dereito e traballa como administrativa no Rexistro da Propiedade, pero o fútbol converteuse no seu pasatempo ideal de cada domingo. Desde a última asemblea é a secretaria na directiva ourensanista.