A procura da verdade a través dun cosmos ordenado centra a obra de Ehlaba Carballo
04 jul 2020 . Actualizado ás 18:48 h.A natureza inabarcable organízase en pequenos fragmentos de realidade independentes a través da luz e a cor cun proceso de simplificación das formas que mediante o símbolo, os números e a xeometría acadan unha abstracción lírica e experimental á vez que humana e transcendental. «Todos somos Un» e formamos parte independente dun complexo extenso ao que pertencemos como materia orgánica e armazón espiritual facendo constar ambas as dualidades nunha obra máis complexa intelectualmente que reflexiona sobre o individuo e a súa presenza e impacto na natureza e na sociedade.
A súa investigación plástica transmite esa enerxía ansiosa da procura infinita que acha no humano e na súa transcendencia do particular ao universal na esencialización das formas de carácter vitalista pasando o espazo plástico do fragmento, a parte ilimitada de verdade que se crece no conxunto, vertebrando composicións de carácter global como unha cosmovisión de liñas paralelas que forman o bosque, proliferacións e bulebules como explosións de enerxía, concrecións polifónicas que no «todo» expandido acadan un magnífico equilibrio e unha linguaxe dinámica e abstracto como unha composición musical, un tecido de estrelas que forman o universo e no que a árbore é metáfora de renacemento no seu aplomada fisicidad de raíces firmes vinculado á terra como hábitat e territorio que se prolonga ao infinito nas súas ramas como un abrazo ao transcendente con crecemento vexetativo en proporción xeométrica e que conceptualmente expresa a orde que presentan os corpos organizados de xeito matemático na súa vinculación abstracta e convertidos en campos de enerxía.
Nesta unión de unidades independentes corpus dun Todo, forma organismos sintéticos capaces de entramar unha obra de arte total, mediante a abstracción matemática e a súa representación xeométrica e no carácter simbólico do círculo como unidade perfecta do universo vinculado a múltiples interpretacións filosóficas, á forma visible dos astros do día e da noite, como concrecións de enerxía e masas móbiles en continuo tránsito e na alquimia numerada dos seus títulos nos que aproxima revelación e descubrimento cunha reflexión existencial sobre o ser humano como tránsito e permanencia nunha Arcadia acesa e infinita que nos baleiros activos traslada coa estaticidad ou a ausencia, analizando os límites entre o natural, a identidade e a memoria, a realidade e a mentira da percepción, os aspectos mentais e emocionais que se coan nas esquirlas da paisaxe incompleta cunha análise dos valores sensoriais da luz e a cor. Esta orografía do sentimento a través do cromático adquire unha simboloxía sorprendente na antropomorfología dos «seres árbore» relacionados con terra, corazón e consciencia.
O motivo reticular é outra das constantes na súa obra que se pon de manifesto en «Árbores», «Sigo pintando árbores» e «Contan as lendas». Este espazo neuronal conectado como un sistema nervioso ou unha colmea, suxire a parte polo todo e a importancia en toda cadea de cada engrenaxe no concepto do total pero suxire ademais unha estrutura de límite e confinamento que se pode extrapolar ás relacións do individuo coa sociedade e o seu carácter represivo e igualitario, non en xustiza senón en precariedade e medianía cunha objetualización do ser humano convertido en número ou código de barras identificado e clasificado por un sistema totalitario como o descrito por Aldoux Huxley en «Un mundo feliz». Reivindica a necesidade de ir en contra dun sistema interesado e inxusto que establece o prezo e non o valor do ser humano e da Natureza que corrompe . Estes barrotes, isóbaras imaxinarias da derrota e o medo son os límites autoimpuestos, barreiras subxectivas, psíquicas e claustrofóbicas que paralizan a nosa liberdade e a nosa vontade de avanzar. Esta rede ordenada de desalentos ten fisuras nas súas aristadas e complexas estruturas, tan salvables como esteamos dispostos a atravesar. Trampas sociais autoasumidas que restan imaxinación e liberdade proxectando as súas alongadas sombras sobre a luz da verdade. Obras como «Esquema» constitúen un complexo políptico de emocións e vivencias autobiográficas nun proceso mediante o que depura a masa e fisicidad da materia como liberación e superación do material e a aceptación do Un a través da aceptación dos demais.