Poida que cada galego teña estado con José Luis Corda algunha vez na súa vida. Era algo que se intuía pero quedou confirmado o martes despois do seu pasamento cando todos os galegos se puxeron a subir fotos co creador. Coñeciamos moitas cualidades súas, incluído ese desconcertante apego por Ourense, onde el vía mar e Albacete entre as viñas de San Clodio, pero ata a súa morte só puidemos olfatear que entre as súas superpoderes divinos, case por amais da súa ironía innegociable, estaba o de vivir en moitos sitios á vez e manifestar a todo canto galego convocábao.
Se se fixese un álbum de Corda en Galicia sairíanos un percorrido heterodoxo e dunha sustancia a miúdo esquiva para a vida oficial, tantas veces incapaz de detectar onde se cociñan as cousas importantes. Coa morte de Corda Ourense chapa definitivamente o século XX, os seus xeitos plácidos de relacionarse, esas formas de faladoiro no café Miño, conversacións orondas, de antes de Instagram, sen representantes, con ese apego de taberna e boina que destilaba transcorrido o primeiro segundo do primeiro encontro con el.
Contan por aquí que apenas se lle fixo en vida unha homenaxe en Ourense, só algo humilde no café Isaac, o premio Morogo, segundo lembra Paco Sarria. Entre os aborígenes, estivemos anos preguntándonos que narices atopaba este señor tan listo naquela casa pola que pasaban ilustres invitados, unha leira que lle custou reunir grazas á mitológica inconcreción negociadora dos veciños. Que facía Corda alí, habendo no mundo tantos lugares aos que ir. Poida que Corda crese máis en Ourense que nós. E ese era outro do seu superpoderes.