A distancia foi unha realidade plausible na relación entre a ourensá Claudia López Muíños e o madrileño César Montalvo Coco

MARÍA DOALLO
Desde o 2019 son redactora na sección de Sociedade e Cultura de La Voz de Galicia. Experta en dar noticias boas (e bonitas). Conto a historia de persoas valentes que fan cousas

Dicía García Márquez que «A distancia non é o problema. O problema somos os humanos, que non sabemos amar sen tocar, sen ver ou sen escoitar». A distancia foi unha realidade plausible na relación entre a ourensá Claudia López Muíños e o madrileño César Montalvo Coco. Foino durante máis de sete anos. O que non lles faltou foi o escoitarse, o verse tanto como podían ou o comprenderse a través dos quilómetros. Talvez foi grazas a iso que agora nos falan os dous xuntos desde a súa casa en Ourense, cidade á que César se trasladou o pasado xullo. Tamén por iso Claudia non dubida nin un segundo para afirmar: «Amor e distancia poden ir da man». E tanto. Pero é que a súa historia dá para moito.

«Amor e distancia poden ir da man»

Coñecéronse no 2010, nunha fin de semana de festa universitaria en Salamanca. Claudia estudaba alí Psicoloxía e el era o que visitaba. «Eu apunteime a unha viaxe co meu mellor amigo e a súa prima. E Clau era a mellor amiga desa prima, así que iamos vela a ela», conta este madrileño de 31 anos. A cousa quedou aí ata que ano e medio despois, cun Erasmus a Grecia polo medio por parte del, reencontráronse en Madrid. «Cando nos volvemos ver, os dous tivemos claro que había algo importante entre nós. Non había dúbidas», di Clau. Empezaron a saír o 28 de xaneiro do 2012. Cunha distancia de Madrid-Valencia -ela estaba alí de Séneca- que evolucionou durante os seguintes anos de formas moi diversas. «Desde o principio marcámonos a norma de vernos cada quince días e non deixar pasar máis. Sabiamos que teriamos que lidar con distánciaa pero tamén que sempre intentariamos acoutala para pasar xuntos o maior tempo posible», explica César. E cumprírono. Trens, autobuses, avións e, sobre todo, viaxes de Blablacar foron parte da vida desta parella durante anos. Madrid-Valencia, Madrid-Salamanca, Madrid-Ourense... e polo medio un pequeno punto de inflexión vivindo os dous na capital. «Ela veu estudar un máster e a verdade é que ese aniño xuntos foi unha fuga de aire enorme», admite. Todo ata chegar ao tan ansiado punto común: Ourense-Ourense.

«A distancia é un factor que interfire moito nunha relación pero non está rifada con que saia adiante se realmente nos queremos, que é o que pasaba -e pasa-», afirma Clau. E engade: «É certo que, co paso do tempo, o amor só non se sostén e necesítanse outros factores como a convivencia e o verse no día a día, pero tiñamos que saber agardar». O certo é que non foi doado. Entre medias houbo varios momentos de desesperación, de agonía e de impaciencia por parte dos dous. Aínda que tamén nisto intentaron complementarse ben.

«EU DESESPÉROME MENOS»

«Hai que admitir que eu me desespero menos e que sabía que queixarme non nos ía a servir de nada aínda que a procesión ía por dentro, a verdade». Así o ve César, mentres Claudia cre que se trata de convicción: «El é moi seguro e desde o principio confiou en que poderiamos cumprir a nosa meta. Eu ás veces dubidaba de se seriamos capaces porque os anos ían pasando e iso facíame cambalearme e sufrir. Pero mira, aquí estamos». E mellor que nunca.

A súa distancia prolongouse no tempo debido a motivos laborais, non faltaron as ganas, o interese ou a capacidade para loitar por unir os seus dous destinos nun só. Así fai sete meses conseguiron romper con ela e vivir na mesma cidade. A elixida foi Ourense. Non houbo dúbidas. «Desde o principio Clau encargouse de ensinarme Galicia e o certo é que me cativou desde o primeiro día que puxen un pé en ela», di o madrileño desta historia. A comida, a xente, os lugares recónditos cos que conta ou que todo é máis barato son algunhas das vantaxes que sinala César polas cales se inclinou a mudarse ela á cidade das Burgas.

Claudia acaba de adquirir o seu propio centro de psicoloxía na capital ourensá, o que lle impide trasladarse a medio prazo. «Era o momento adecuado», di el. Aquí están felices e sobórdalles, non poden ocultalo. «A convivencia entre nós é xenial e creo que a clave está en que xa nos coñeciamos moito. Nestes anos forxamos unha relación moi sólida e iso tradúcese en que os problemas se minimizan», di Claudia. César dálle a razón nisto sen cansarse. Podería dicirse que a historia acabou ben, mellor que ben. Acaban de celebrar oito anos xuntos espertándose na mesma casa. O 14 de febreiro ela cumprirá 30 anos e un día antes, o 13, el soprará 32 veas. Farano, por primeira vez, sen terse que comer a cabeza para cadrar os días e poder celebralo un ao lado do outro. Volverían vivir esa distancia por chegar onde están? «Sen ningunha dúbida», sentencian. Míranse. E sorrinse fixamente.