«Nos ralis sempre hai moita xente que colabora sen agardar recompensa»
OURENSE CIDADE
Marabú, un clásico do automobilismo ourensán, empezou a correr a finais dos 80
08 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.É un dos pilotos ourensáns máis populares. Aínda que sempre llo tomou como unha afección, Juan Carlos Villanueva Fernández, Marabú, é un dos clásicos do automobilismo galego. Cando pasa a bordo do seu Ford Sierra Cosworth polos tramos do Rali de Ourense ou doutros do campionato galego, Marabú é un dos máis aplaudidos. Non en balde, pilotou en dez edicións da proba reina ourensá. A primeira vez foi en 1991. Era unha edición memorial de Estanislao Reverter, que falecera a principios dese mesmo ano. Marabú lembra que no seu coche levaba a mensaxe «grazas Lalao». Por iso escolle como o seu recuncho en Ourense o parque de San Lázaro. Alí foi a saída daquel rali de Ourense e aí atópase agora a estatua que lembra a Reverter e Coleman co Alpinche.
Marabú lembra que a primeira carreira fora en rali de terra de Ourense, en 1988. Tiña 22 anos e foi copiloto de Óscar Fernández, quen falecería en accidente de moto. O pai de Óscar, alcumado Bigotes, axudoulles a montar o coche. Ese mesmo ano foi ao rali do Carballiño. Xa nos inicios a súa intención, declara, era «pasalo ben. Sempre tomei os ralis como afección e diversión; se non para andar moi arriba fan falta moitos cartos». A competición máis en serio lla tomou a partir da tempada 1995-96 no campionato de históricos.
A afección polo automobilismo, explica, xurdiulle desde ben novo vendo a Ventura (Antonio Freire), piloto ourensán que foi dos máis rápidos na década dos setenta, e tendo amizade con outros como Vila, Peitos, Sindo Rodríguez, Benito (Benicars). «Nos anos oitenta comenzamos a correr un montón de xente de Ourense: Celso Freire, fillo de Ventura, Javier Montes, Óscar Fernández o Carlos Morales «Pibe». Parábamos na cafetería Prifer, en Marcelo Macías. No ano 89 corremos oito ou dez persoas das que estabamos alí todos os días», relata. «Daquela vos pilotos eramos unha chea de amigos, agora sae menos xente e está máis profesionalizado. Penso que a afección baixou algo», considera Marabú. En 1991, conta, desfíxoselles un rodamiento en carreira e grazas a amigos saíron do apuro. «Nos ralis sempre hai moita xente que colabora sen esperar recompensa. Cos orzamentos que temos sempre se depende de afección e amizade», asegura. Ten un fiel patrocinador, Barreiros Consultores.
Empezou a correr con coches reciclados ou cedidos como un 124 1.800 ou un Festa Rx2. No seu caso, nunca pensou en ser profesional. Engade, modestamente, que intenta colaborar «en todo ou que podo» coa xente que quere correr. Pero é realista sobre o que hai que ter para poder dedicarse a este deporte: «Hai que ser moi disciplinados, dedicarse a entrenar e ter unhas axudas económicas grandes. Non é o mesmo levar unhas rodas para divertirse que para facer tempos».
Marabú menciona que outras persoas lle axudaron moito para correr. Nos últimos anos, o seu preparador foi Chuli. «Sempre gustáronme moito vos coches de tracción traseira e non 2003 compramos ou Sierra para ou campionato galego de asfalto e montaña». No ano 2005, cun Mitsubishi, foron campións do grupo N do galego de montaña. Despois de 16 anos mantense fiel ao Sierra Cosworth e non o pensa abandonar. Aínda que xa ten outros coches: un Golf, dous M3 (BMW) e histórico Seat 131 e un 600, repasa.
Marabú organiza probas deportivas exitosas, como o Ralimix de Barbadás, que recentemente celebrou a súa sexta edición. O primeiro que organizou foi unha yincana nas festas de Barbadás. No 2004 puxo en marcha o primeiro slálom da localidade. «Eran os eslalon que máis coches tiñan. Eran máis fáciles e máis económicos de organizar que os ralis. No 2014, Federación ofreceunos organizar un ralimix; acompañado de Pepe Sampaio puxémonos mans a obra e saíu a perfección. E tamén os cinco seguintes», detalla, nos que foron cambiando os sentidos da proba. Para a próxima edición intentarán cambiar unha pista.
«Non arrisco, trato de levar a situación controlada»
Agora xa corre máis esporadicamente: ao rali de Ourense, nos últimos anos sae con Costoya, amigo desde fai trinta anos, de copiloto. Por uns ou outros motivos,8 a xente vaino deixando. «As cousas van cambiando sen darte conta», aprecia Marabú. Nunca se magoou nin nunha carreira nin na estrada. «Non arrisco, trato de levar a situación controlada. O meu lema é que nesta vida hai moitas cousas para disfrutar, pero non podes deixar que elas disfruten de ti», defende.
Marabú, desvela, é un alcume herdado, da familia materna. Naceu en Barbadás e alí viviu sempre, salvo unha época na Carballeira. Estudou no colexio Luis Vives da avenida de Portugal ata oitavo de EGB. O seu primeiro traballo foi na madeira, pasou pola construción e estivo nas brigadas de incendios forestais ata que se empezou dedicar de pleno á que segue sendo a súa actividade actual: a compravenda de carne. Posúe carnicerías, é tratante, e participa na sociedade do matadoiro do Carballiño. Así que seguro que ten materia prima cárnica de primeira para as súas reunións gastronómicas con pilotos e amigos do automobilismo na súa adega de Barbadás. Ten un neno de once anos, que por agora mostra máis afección polo fútbol ou o hockey, aínda que ten un quad e un kart.
Como presidente da Escuadra Barbadás, colabora coa Escuadra Ourense e di ter boa relación coa Federación.