Talvez sexa unha coincidencia que todos as miñas moteles de estrada favoritos teñan nomes exóticos: Cancún, Caribe, Venus, Paraíso. Pode ser tamén que ninguén máis teña moteles de estrada favoritos e esta sexa outra desas obsesións absurdas miñas, como a importancia dunha tache: crítico, critico, criticou.
Cancún coñézoo ben, aquela amante do meu xefe que se avergoñaba de min levábame a miúdo, vin gotear a suor do cuarto embazado nos espellos do teito que cobren a distancia cada centímetro da cama redonda. Máis dunha vez. Máis de dez. Non o visito desde hai anos. Desde a noite en que decidín que quería gañar un coche.
Gañar un coche a madrugada dun sábado calquera era posible sempre que desgastar o orgullo, xogar ao descoido cun mesmo e non sentir ningún tipo de apego polo diñeiro non supuxese un problema. Pouco sacrificio e unha excelsa recompensa.
O campo de xogo chamábase Mami Obdulians, unha discoteca de vila con capacidade para uns cantos miles de persoas situada na Manchica, un mundo virxe e distinto para min a tan só 17 quilómetros de Ourense. A 5 minutos de Cancún.
Unha gran M sobre a porta dábache a benvida entre flyers e carteis de cores que, con letras moi grandes e frases curtas que evitasen calquera tipo de confusión ao ler, anunciaban unha tolemia transitoria do seu xerente, asegurando que un Seat Eivissa granate que lucía sobre un escenario xusto ao lado da entrada podería ser teu. Sen enganos. Sen caixa B.
Cun sistema tan sinxelo como o de «unacopa-unboleto», os presentes ían acumulando no peto traseiro do pantalón billetes e billetes numerados. Algúns apertábanos forte dentro da man esquerda temblorosos, desafiando coa mirada a calquera que se achegase máis aló da distancia de seguridade, esa con a que a miúdo che retaba o impulso inconsciente.
A pista de baile paralizábase a cada minuto convertendo o ambiente en murmurio. De súpeto o dj baixou o volume da música deixando un rumoreo sepulcral como única banda sonora, recibindo miles de miradas ameazantes suplicando a alguén aí arriba que dixese un dos números que gardaba no peto esquerdo. Non foi ningún dos meus.
Tras un «¡agora todos a divertirvos!», berro de guerra avasallador que rompeu tímpanos, normas e ambicións, dirixinme confiado e tambaleante cara á primeira moza que vin soa con todas as explicacións que xustificasen os meus petos cheos de todos os boletos que tiven que beber.
«Eu só quería o coche para levar a Cancún” dixen patinando en cada R. «Podemos ir no meu, son só 5 minutos, un en cada dedo», contestou como quen nunca tivo intención de xogar nin de gañar.
Pasei toda a viaxe pensando noutra obsesión, a importancia dunha letra: durmir en posición fetal, durmir en posición fecal. Dá o mesmo, alí ninguén durmiu baixo os espellos.