«O mellor que pode ter un é a memoria e o peor, o esquecemento»

Miguel Ascón Belver
miguel ascón OURENSE / LA VOZ

O Carballiño

CEDIDA

Emilio Nogueira, presidente de o Centro Partido de Carballiño de Buenos Aires ve o Premio Ourensanía como un recoñecemento aos valores do colectivo emigrante

11 novs 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Gústalle dicir «así completo» que é de «San Estevo de Cangues, O Irixo, Partido Xudicial de Carballiño, Ourense, Galicia, España». Emilio Nogueira chegou a Arxentina con 15 anos e hoxe ten 84. «Calcule que a miña vida transcorreu aquí», di. A pesar diso, mantén unha intensa relación coa súa terra natal. «Teño familia alá, amigos, coñecidos. Claro que teño vínculos», explica Nogueira, que volve todos os veráns á provincia. «É a época que máis me gusta e podo gozar da familia e os amigos máis tempo, xa que os días son longos e con moitos festivos. Á miña idade segue sendo un pracer poder ir e volver unha e outra vez», di o presidente do Centro Partido de Carballiño de Buenos Aires, que hoxe recollerá o Premio Ourensanía concedido pola Deputación a esa entidade e ao Centro Ourensán de Montevideo.

-Que lle parece que a Deputación ourensá lembre deste xeito ás comunidades de emigrantes en Arxentina e Uruguai?

-Paréceme moi ben. O mellor que pode ter un é a memoria e o peor, o esquecemento. O recoñecemento é algo que non se debe negar e se acordáronse de nós é porque non nos esquecen. Saberse meritorio e que nunca llo recoñezan non é bo. Nós sabemos que facemos cousas boas e o premio é unha recompensa. E oxalá se dea outros anos noutros países ou na mesma Galicia.

-En que estado de saúde atópase o centro? Está a pasar por un bo momento?

-O centro nestes momentos atópase en alza. Co centenario amais hai unha evocación continua dos familiares que estiveron, reencontros... Creo que vai para mellor e é a iso ao que toda a comisión directiva se encamiña. Tratamos de apuntar a diferentes proxectos sen esquecer nin deixar de facer os xantares mensuais no cal concorren asociados e amigos.

-Que actividades desenvolven habitualmente no centro?

-No noso centro levan a cabo todos os meses xantares con respecto ao que se festexa en Galicia ou de pratos típicos: entroido, festa da cervexa, romarías diferentes, callos, bondiolas, paellas, cocidos, letras galegas, hispanidade, festa do polbo, aniversario, fin de ano... Exposicións, charlas, percorridos culturais, ioga, carreiras de afeccionados en autitos a control remoto, proximamente pin pon profesional, teatro, charanga. E tamén ensino de idioma galego e aprendizaxe de baile típico.

-Que lle parece a decisión de entregar o premio alí, en América, e non en Ourense, como é habitual?

-Paréceme un xeito de achegamento ao colectivo galego no mundo. Pense vostede se me invitasen a darme o Premio Ourensanía na Deputación, gozaríao por suposto, como cada vez que vou alá. Pero, se mo entregan aquí, podo compartir o momento con todos os galegos e arxentinos que vivimos en Buenos Aires. Somos moitos e non un só. Eu podo ver a Real Banda alá se elixo vela, pero os que están aquí teñen a oportunidade de ver e escoitala aquí. Que se é caro? Si, é caro. Pero divida a canta xente de aquí lle está brindando o evento. O custo-beneficio? Hai moita xente que hoxe aproveita a que os seus fillos e netos vexan algo diferente. ¡E típico de Ourense! Dannos cultura musical de Galicia no Río da Prata. Ás veces compárase un gasto e dise: por que non poñen ese diñeiro en saúde ou en arranxos ou en...? A lista pode ser interminable. Ter para todos os galegos de Arxentina ou do Uruguai ao presidente da Deputación e a Real Banda de Gaitas, é ter en conta á emigración e a cultura e por certo: «os valores», que é a iso onde apunta o premio.

-A Deputación destinará preto de 70.000 euros a esa viaxe, parécelle oportuno ese gasto ou preferiría que se dedicase a outro tipo de axudas para o colectivo emigrante?

-Pola cultura e os valores paréceme que se debe gastar, agora eu non podo dicir se se debe facer este gasto ou outro. Ou se é oportuno ou inadecuado ao momento. Sei e comprendo, como dixen antes, que ao premiar a Centro Carballiño e Centro Ourensán demostran ao mundo os valores que temos aínda lonxe de Galicia. Toda festa ten un custo pero, miro ao meu ao redor e vexo o ilusionada e expectante que está a xente. E noto que a resposta que dou coincide con iso.

«Non queremos que os nosos fillos pasen o que nós pasamos»

A pesar de existir outros centros de galegos en Buenos Aires, o do Carballiño segue funcionando ben. Existen, no entanto, certos problemas para atraer ás novas xeracións, aínda que Emilio Nogueira explica que é algo natural.

-Cantos socios teñen actualmente?

-Temos preto de 500.

-Cal é a súa media de idade?

-A media apunta como en todas as institucións entre 40 a 50 anos

-Notan problemas para atraer aos mozos ás actividades que organizan?

-O problema dos mozos é e non é un problema. Nós cando viñemos a Arxentina buscabamos encontros de amigos de Galicia, iamos a clubs, comiamos as comidas típicas, enriqueciámonos/enriqueciámosnos atopándonos a comer e bailar. Formamos familia, tivemos fillos, pero non queriamos que eles pasen o que nós pasamos. Sobre todo a falta. Falta de nai ou pai, afastamento das raíces, falta de estudo, falta de diñeiro... Todo era falta. E iso non queriamos para os nosos fillos. E se ben eles xogaron neses clubs ou centros, a medida que foron crecendo fómoslles dando as actividades que lle daban aos fillos de acá. E logo formaban amizades e aos poucos traïámolos menos. Pero eles podían menos. E hoxe pasa e repítese o mesmo. Non en todos os casos pero si en moitos

Os mozos teñen moitas actividades, non queda tempo na semana. As fins de semana teñen aniversarios ou outras diversións. Con sorte utilizan o espazo do centro para traer aos seus amigos. Pero non é continuo ou polo menos non no noso lugar. Non é amplo para ter fútbol ou pileta ou básquet, etcétera. E as actividades culturais ou gastronómicas xustamente non son o atractivo para eles.