Manuel Prieto Domínguez, vicesecretario da Subdelegación do Goberno, xubílase tras dedicarse durante 45 anos na función pública
29 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O despacho xa está recolleito, aínda que o seu traballo seguirá durante moito tempo rexendo o día a día dos funcionarios da Subdelegación do Goberno. Tras 45 anos de servizo, Manuel Prieto Domínguez, xubílase «forzosamente», di. Deixará de ser vicesecretario xeral o 31 de decembro, con 70 anos.
Afirma que a infancia é a época máis feliz de calquera persoa e, no seu caso, forxou a súa personalidade. Home de afinada e envexada memoria, lembra perfectamente cando aos 9 anos ingresou no Seminario, deixando á súa familia e amigos en Entrimo. Non aguantou o peche e as súas ansias de liberdade leváronlle a escaparse aos 11 anos. «Escapeime sen nada e cheguei ata Entrimo», lembra. Aínda que os seus pais quixeron que regresase non foi readmitido. Antes, explica fora monaguillo e asistido a máis dunha extremaunción que fixeron del un home moi sensible ao sufrimento humano.
En 1963 toda a súa familia se traslado á capital ourensá onde os seus pais rexentaron unha pensión, na agora cale Concordia. En 1974 ingresou no corpo especial administrativo da dirección xeral de seguridade e foi destinado a Barcelona, onde estivo 7 anos, en comisarias e brigadas de documentación ata xullo de 1981 que foi trasladado a Viveiro, a unha comisaría de nova creación. E en xaneiro de 1986 chegou a Ourense. Aprobou as oposicións ao corpo de xestión da administración civil do Estado e a partir de entón garda toda a memoria da Subdelegación do Goberno, con funcións en todos os departamentos. «Toda a casa a teño na memoria», afirma. Polas súas mans pasaron temas relacionados con Protección Civil, autorizacións, manifestacións, explosivos, armas, pirotecnia... Multitude de funcións, de facetas, e moitas horas de traballo, moitas en casa. Todo requiriu da súa firma.
«Viña de comisarías, dun ambiente diferente, e cando cheguei aquí todo era distinto. O gobernador era como o vicerrei, ata que se crearon as autonomías e deriváronse funcións». Con 45 anos sen coller unha baixa na administración sinala: «O meu norte sempre foi o cidadán. Nós somos servidores públicos de todo aquel que entra pola porta, facilitándolle todo o mellor posible, aplicando a normativa e asesorándolles. O cidadán está obrigado moitas veces a solicitar o noso servizo e se aínda amais pónselle pegas... A nosa vocación, a do funcionario, é servir ao cidadán o mellor posible. Así toda na administración segue habendo certa distanciamento entre o persoal e o cidadán, aínda que na Subdelegación, en xeral, funciona bastante ben».
Manuel Prieto tivo que vivir moitos cambios na administración, desde emitir os carnés de identidade a man ata gardar todo en computadores e utilizar a firma electrónica. «Escribín miles de documentos a mans e agora deixo no computador máis de 15.000», afirma.
Pasou por todas as unidades da Subdelegación do Goberno, o que lle permitiu ter agora unha visión completa e global de todo o que sucede dentro da «casa», como a chama. Isto, unido á súa memoria prodixiosa, convertéronlle desde o 2007 no vicesecretario da Subdelegación. Unha bagaxe que só dá a experiencia e que coa súa marcha se perderá.
«Critícanme por ser meticuloso. Coas novas tecnoloxías perdeuse moita redacción e lese menos, en xeral». Cinco subdelegados do Goberno hanse apoiado na súa experiencia: «A súa función era máis política. A miña, de xestión».
«A actividade é a nai de todos os bens e o lecer, o pai de todos os males»
Manuel Prieto asegura que a única forma de desempeñar ben o seu traballo é estudar moita normativa. «Non hai outro xeito de facer as cousas que coñecelas. Como dirixín varias unidades...». E seguidamente, para ejemplificar a súa función na administración, lembra unha frase de Alfonso Guerra: «El dicía que estaba na cociña preparando os pratos e Felipe González servíaos. Esa é a miña función, a de Guerra», di. Como procesos complicados sinala a preparación das eleccións e como anécdota relata cando na véspera de Nadal estivo a achicar auga toda a noite da planta alta do edificio. E a maior satisfacción persoal foi a redacción de cartas de servizo e unha guía de trámites e procedementos de toda a Subdelegación. Documentos que quedarán para o bo funcionamento. Dous dos tantos legados que deixa.
Agora inicia unha nova vida. Aínda que, sinala, non parará: «Poderíame ter xubilado aos 60 anos, aos 65 pedín a prórroga e agora aínda seguiría. Eu sen actividade morro. A actividade é a nai de todos os bens e o lecer, o pai de todos os males», afirma. Aínda así, e despois de dedicar toda a súa capacidade ao seu traballo, Manuel Prieto ten corda para longo. Entre outras cousas, e despois de ter revisado miles de proxectos de edificación, sinala que é capaz de construír unha casa desde o chan á antena. E que xa o fixo. Ademais, é un apaixonado da viticultura e a enoloxía. Agora poderá gozar máis das súas afeccións, sempre ao lado da súa muller Fina Lozano, do seu fillo David e do seu neto Mateo. Os eixos principais da súa vida, ademais da función pública e o servizo ao cidadán.