«Ninguén che adiviña a vida se vives nunha aldea abandonada»

María Cobas Vázquez
María Cobas O Barco / LA VOZ

A Pobra de Trives

Maribel Felguera y su familia, únicos habitantes de la aldea de Anagaza, en Trives
Maribel Felguera e a súa familia, únicos habitantes da aldea de Anagaza, en Trives Agostiño Iglesias

Maribel Felguera e a súa familia instálanse na Anagaza e devolven a vida a un lugar deshabitado

25 ene 2021 . Actualizado ás 19:20 h.

A aldea da Anagaza na Pobra de Trives volve estar habitada. Quedan atrás os anos nos que non houbo un só residente despois de que a última, Belén Rodríguez, desaparecese en 2017. A propietaria da Casa dás Cestas, un establecemento de turismo rural, foi vista por última vez na cidade de Ourense o 7 de abril. Despois, nada, nin unha soa pista sobre o seu paradoiro. E a aldea quedou baleira. Ata agosto, mes no que se instalaron alí Maribel Felguera e a súa familia.

Levaban tempo buscando unha casa para comprar, e por fin atopárona. Queren botar raíces en Trives, despois de oito anos percorrendo Galicia. Felguera e a súa familia chegaron á provincia de Ourense no 2012. Respondían á iniciativa lanzada desde Vilariño de Conso a nivel estatal para atraer familias con nenos pequenos e así salvar o colexio. Desde o pobo ofrecían alugueiros a baixo custo. E Felguera respondeu desde Cidade Real. «En novembro visitamos Vilariño, gustounos e en decembro mudámonos», conta a muller. Explica que estaban buscando un cambio de vida, e viron a oportunidade. Tras un primeiro mes nunha casa en Conso, trasladáronse a outra en Entrecinsa , na que quedaron un ano e pico. Non acababan de atopar o seu sitio, sobre todo porque as vivendas dispoñibles «non estaban acondicionadas», así que se foron a Cerdedo-Cotobade e alí estiveron catro anos. Despois pasaron outro máis en Dozón e finalmente, no 2019 chegaron á Gudiña. En Venda dá Teresa xa souberon o que era ser os únicos veciños da aldea, e gustoulles. «Ninguén che adiviña a vida se vives nunha aldea abandonada», sinala. E engade: «Aquí se quero saír espida á rúa, saio, que ninguén me ve». Insiste en que a soidade ten moitas vantaxes. Na Anagaza non só vive a parella e os seus dous fillos, senón tamén o seu gando. Teñen seis vacas e algunhas ovellas.

Os menores, de 8 e 11 anos, van ao colexio en Trives. «E están moi contentos», sinala. Tanto os fillos como os pais, conta Maribel. Menos contentos están coa neve, ao comprobar como hai días que quedan illados por causa da neve ou o xeo na calzada. Maribel quéixase. Di que as súas protestas ante o concello non son atendidas. «Véñenme con que se é do Concello, que se da Deputación... O que sei é que como aquí leva moitos anos sen vivir ninguén, non a limpan», asegura.

«Xa temos a casa e a terra, quedamos»

Cumpran as súas demandas ou non, teñen claro que quedan. «Xa temos a casa e a terra, quedamos», di Maribel, que combina os labores de gandeira con «o que vai saíndo, en hostalería ou limpeza». E estes días está de parabén, porque conseguiu un traballo por unhas horas. Cando non sae nada, a familia mantense coa pensión del, pero non dá para grandes gastos. E sobre todo en meses de neve, nos que os animais non poden saír a comer e hai que recorrer máis á forraxe. É por iso que se toman con certa calma as obras pendentes na súa nova casa. «Iremos facendo segundo vaiamos podendo», di.

Anagaza deixou de ser unha aldea abandonada.