Nada pode durar tanto

Marcos G. Hervella TRIBUNA ABERTA

OURENSE

09 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Xa fai unhas cantas noites achábame encerrado en casa, como todo mortal pola imperativa pandemia. Melancólico e resignado co calendario na man podía case sen esforzo oír os cencerros, o bulicio e os bombos que estremecían as vidreiras e chegaba ás miñas pernas como un cosquilleo de traqueteo. A explosión dun gran petardo, que sen case, pódolle pór nome volveume á dolorida realidade do «non entroido», con todo o estrondo, insensiblemente sacoume un sorriso. Sucedeulles algunha vez que ao oír certa melodía, ao saborear certa comida ou ao cheirar certo aroma, o inconsciente houbéselle retrocedido o tempo e por un instante revivise unha vez máis ese momento xa pasado.

Resolto a non moverme por medo ao facelo perder a fugaz visión, trasládeme ao entroido dun marzo primaveral da miña adolescencia. Alí naquela mesma cociña, anos ha, nun arrebato de trastada infantil, guindei un petardo pola fiestra aberta, mentres que a inocente da Consuelo enchía a fonte baleira dun voluminoso cocido, propio dun domingo de Corredoiro, con tal mal infortunio que o explosivo chocou na enrolada persiana de madeira e quedou dentro.

O que sucedeu querido lector xa llo pode imaxinar, pero a miña penitencia non acabou ese día, senón que durou varios meses oíndo á miña querida tía Consuelo , xa defunta, queixarse polo asubío que aínda lle rezumbaba nos oídos. Razón non lle faltaba.

Animado con este recordo, collín o bolígrafo e xa ía escribir nada menos que un eloxio do entroido que me valese como consolación a falta de goce e jarana. Pero Divos non o quixo así e o que ía ser non foi.

Todo se torceu cando na radio, aínda sen estar á escoitar, oín a demoníaca cifra. Nese momento foi tan grande o estrondo no meu oído, que unha vez finalizado, a cifra seguía cun zumbido perforante e daniño. Eses números manchados de negro e cheos de espantos xa eran ánimas que alzaron voo sen intención de marchar. É entroido, ninguén vén, a vila parece estar soa, a mobilidade restrinxida que afecta a todo. Nada pode durar tanto.

Os días enchéronse de orfas despedidas e as noites tornaron máis escuras, mudas, apenadas de imperecedera angustia. Tantas ausencias, virando na bruma do recordo, danzando ao noso ao redor como anxos sen ás. Avós, pais, fillos, irmáns, amigos, que deixaron as súas cadeiras baleiras e que nunca máis terán nada que celebrar. Xa non haberá entroidos para eles. Preguntábame cando rematará isto?, nada pode durar tanto. Seguro que haberá máis entroidos, semanas santas, sanfermines, fallas e feiras.

Ansiaba ver pasar a alguén pola rúa, conformábame cun murmurio que fracturase ese escenario preso, pero ninguén espertaba ao silencio. Todo era distinto, faltaba moito para o amencer. A noite precipitouse, durmín, oxalá cando esperte todo teña pasado, levantarme e dicir: rematou. Pero non, non rematou aínda. O petardo esta vez aínda está no aire e depende de nós que non nos explote na man.

Nada pode durar tanto, salvo a estupidez.