O desvío pola Cañiza desde a A-52: unha penitencia de 23 minutos, con fochancas e néboa

Xoves Santo. Coa mobilidade restrinxida aos desprazamentos por Galicia, son moitos os ourensáns que teñen en Semana Santa o punto de mira na zona das Rías Baixas para pasar uns días de descanso en hoteis ou segundas residencias. A viaxe á inversa tamén é emprendido por condutores que volven ao interior a visitar a familiares ou realizar turismo. O percorrido en dirección Ourense pola A-52 ten unha penitencia desde finais de xaneiro, cando ardeu un camión no interior do túnel de Folgoso. Desde entón está pechado para realizar tarefas de reparación e os condutores deben desviarse polas estradas N-559 e N-120 durante máis de vinte quilómetros pola provincia de Pontevedra, xusto no límite con Ourense.

A viaxe empeza con mal pé. Nada máis coller o desvío o asfalto vólvese rugoso e un cartel na estrada anuncia o peche dun carril de aceleración por un desprendemento. Outro letreiro anuncia fochancas e non engana. O mal estado do firme, tanto nos cinco quilómetros da N-559, como o resto de percorrido por a N-120 é unha constante. Tamén o son as limitacións de velocidade, que retardar a viaxe. Son abundantes as limitacións a 80 e a 60 quilómetros por hora debido ás sinuosas curvas do trazado. As liñas continuas dificultan o adiantamento dun tráfico que pasa de fluído na autovía das Rías Baixas a denso no transcorrer pola nacional.

Á altura de Covelo chega un dos puntos onde a velocidade se limita a 50 quilómetros por hora por atravesar un núcleo de vivendas. No momento do percorrido realizado por La Voz, un camión avariado dificulta un pouco máis a viaxe. É o quilómetro 267 da N-120. No tramo final do ascenso ao alto de Fontefría aparece un inimigo a maiores para o condutor: a néboa. De novo un carril de aceleración atópase pechado na súa parte final. Ao chegar ao alto de Fontefría comeza a desaparecer a néboa, pero tamén o comodín dos carrís de aceleración. No descenso, a paisaxe é espectacular e divisar A Cañiza ao fondo, tamén axuda a percibir que o fin da penitencia está preto. Ao ser festivo, hai escaso volume de camións, pero durante os días laborables a viaxe faise aínda máis lento.

A chegada á Cañiza devolve aos condutores a imaxes do século pasado, onde a parada para comer o bocadillo de xamón era case obrigatoria. Moitos dos locais e terrazas pegadas á estrada recuperaron ambiente. Xusto ao saír desta poboación, e no tramo final do percorrido, aparece a modo case de despedida un pequeno tramo con fortes fochancas. O final está preto e o tráfico regresa á A-52 no punto quilométrico 269, 13 despois de onde se deixo. Pasaron 23 minutos, con fochancas e néboa.

---

---

---