Lola Varela e Chus Fidalgo cumpren catro décadas traballando na tenda ourensá da marca abanderada de Inditex
15 oct 2020 . Actualizado ás 16:15 h.Lola Varela tiña 17 anos cando empezou a traballar en Zara . «Coñecía a marca desde facía un ano, cando estaba situada en Cardenal Quevedo, e encantábame. Zara foi un antes e un despois para a moda da cidade. Cada día mentres iamos camiño do instituto nas Lagoas, as miñas amigas e eu parabamos alí. Era diferente a todo. Nesa tenda podías entrar, mirar, tocar e probarche o que quixeses, sen ter unha dependenta ao lado todo o intre nin a obrigación de comprarche algo. Había moitísima máis roupa que en calquera establecemento da cidade e toda era tan moderna...», lembra embelesada. Chus Fidalgo empezou no Zara ourensán o mesmo ano que Lola, pero ela só tiña 16. «Non quería estudar e xurdiume a oportunidade de traballar na tenda. Non o pensei dúas veces. Recordo que era tan nena que a miña nai tivo que dar o seu consentimento para que me contratasen», explica. As dúas acaban de cumprir corenta anos na marca abanderada de Inditex .
Negocio familiar
Foron as primeiras empregadas que tivo Zara de Cardenal Quiroga e hoxe, despois de catro décadas, seguen compartindo a súa día a día no que está na rúa do Paseo. Neste tempo a casa pasou de ser unha pequena marca a unha xigante empresa multinacional. «Cando empezamos todo era moito máis familiar, claro», di Chus. «Só tiñan catro tendas, unha en cada provincia de Galicia, e os xefes estaban aquí a miúdo. Había moitísimo compañeirismo e comunicación», engade. «Faciamos os inventarios, descargabamos o camión e mesmo moitos mediodías, cando a tenda estaba pechada, quedabamos a comer alí para cambiar os expositores e os manequíns xuntas. Cada unha levaba algo para comer e compartiámolo ao mesmo tempo que pensabamos como colocar a roupa esa vez», lembra Lola. No seu caso, tocou todos os paus. Empezou como dependenta na sección de nenos, logo foi caixeira en cabaleiro, encargada desta sección na tenda de Ponche Vella e fai nove anos volveu ao Paseo, a muller. «Teño que dicir que me encantaba traballar en home porque os mozos sempre se fían máis do noso criterio e era moi divertido aconsellarlles», admite. Chus sempre traballou en muller.
O seu primeiro contrato data do 13 de outubro de 1980 e hoxe non só seguen traballando de xeito conxunto no equipo de Amancio Ortega, senón que o fan coas mesmas ganas. «Síntome moi feliz de ter o traballo que teño, de verdade. Encántame o que fago», afirma Lola. E fala en serio. Os que a coñecen resaltan dela a súa enerxía positiva e entusiasmo; ante calquera golpe ou contratempo, Lola sabe sacar a parte boa e tirar cara a adiante. O mesmo ocorre con Chus, a súa determinación e o seu carácter resolutivo fixérona unha peza imprescindible no equipo ourensán da marca galega, sempre disposta a axudar a clientes e compañeiros. «Aquí aprendín a todos os niveis. Apaixóname o que fago e por iso veño contenta a traballar», di.
O mellor: a xente
Da moda, as dúas destacan que é cíclica, que todo volve e que o importante é o estilo persoal que lle achega cada un. Da súa profesión, as dúas quedan co trato co público. «Atendín a nenos que hoxe xa son pais e veñen comprar cos seus fillos. É algo que me fai moita ilusión», apunta Lola. «Satisfaime moitísimo atender a clientas de toda a vida. É moi bonito sentir que a xente nos quere, que nos saúda pola rúa e chámanos polo noso nome», amplía Chus. Polo Zara no que traballan pasou a maior parte da cidade e en todos os sentidos. «Chegamos a traballar con mozas ás que vestimos sendo unhas nenas», di Chus. E non é para menos. O número de identificación para traballadores de Inditex supera xa o 350.000, ela ten o 64 e Lola o 66. O covid-19 haas deixado sen festexar o seu aniversario, pero chegará. «Entre nós brindaremos con viño seguro», di Chus. Algo que adoitan facer cada ano, pois despois de todo este tempo son moito máis que compañeiras de traballo, son cómplices e amigas. Coas súas familias tamén haberá celebración. «Os meus non se van a librar dunha boa festa en canto esta situación permítanolo», remata Lola. Por moitas máis como elas, ¡felicidades!
