Ao pouco de chegar a Ourense, un compañeiro da profesión propúxome cubrir algo semellante a unha quiniela sobre que depararía o ano na provincia. Ningún dos dous xogouse nada, porque en realidade eran partidos que levan disputándose toda a vida. Dos incendios no Xurés ao desbordamento do Miño, o tempo deulle a razón. Supoño que hai quinielas así de malvadas, nas que se acerta a propósito de que ninguén gana.
Queda por ver por canto se perde se a epidemia de coronavirus , coa que ninguén contaba meses atrás, cébase de novo coa provincia e cos nosos maiores. Co outono ás portas, lía comentarios días atrás sobre a necesidade de acostumarse a convivir coa enfermidade, do mesmo xeito que pasou outrora coa gripe. Soaban a rendición, pero por chea, non por convicción.
Persoalmente, teño as miñas dúbidas sobre se banalizar o perigo adoita levar a algunha parte. E en todo caso, se o condenado virus ha chegado para quedar, asumir unha dificultade non implica necesariamente relaxarse ante ela. Se non, habería que exporse de que serviron todos os esforzos que se realizaron ata agora, aínda que o mundo, a realidade e a posverdad viran tan rápido que ata a memoria se marea.
Non falo da máscara, senón dos aplausos das oito. Xa non se escoitan, como outros tantos consellos e advertencias de científicos e sanitarios que, axiña que baixou a curva, regresaron ao segundo plano onde se lles relegou por décadas. Imaxino que ata aí impera a doutrina xeral do «déixao correr», coma se houbese unha man invisible disposta a cambialo todo. E non a hai.