Espráis e lendas urbanas

tareixa taboada OURENSE

OURENSE

Mon Devane, ante una de sus obras, en el hospital ourensano
Mon Devane, ante unha das súas obras, no hospital ourensán Agostiño Iglesias

A arte do creador urbano ourensán Mon Devane humaniza as rúas onde traballa

26 ene 2021 . Actualizado ás 21:05 h.

«Memoria de mozos airados. Vivo ao norte do futuro e ao sur da esperanza». Loquillo.

O impacto visual da obra do artista urbano Mon Devane constitúe en si unha fórmula ilusionante de humanizar os muros e fachadas da cidade. Seducido pola cultura hiphop dos setenta, ingresa nas crews da escena ourensá no 2002 cunha grafía e personalidade que revoluciona o mundo do grafiti na súa vertente máis iconoclasta e escala monocromática de focos de neón e luces e sombras tan artificiais, edulcoradas e alternativas como sorprendentes.

Das tags ou firmas, tres letras do seu nome en aceirado metal e negro, ao mural fotorrealista a gran escala, na liña conceptual de Belin, artista urbano referente polo seu estilo hiperrealista con spray paint a man alzada, sen persoais, cuadrícula ou proxector e creador do que Rubio Sabín definiu como posneocubismo, fusión entre cubismo, hiperrealismo e grafiti e que se relaciona con Devane nos grandes formatos, o tema da infancia e dos retratos monumentais e familiares e a mestría dada pola experiencia coñecida do wildstyle, forma complexa de grafiti encriptada que incorpora formas e firmas, letras entrelazadas e sobrepostas, frechas, puntas decorativas en múltiples capas e mesmo transformar a estrutura enteira en 3D para falsear unha perspectiva agregando profundidade visual.

Os retratos de Mon Devane, definidos como fotorrealismo monocromático con escala de cor para incidir nas luces artificiais con escintileos de neón da semioscuridad dos locais nocturnos e para potenciar o impacto psicolóxico das miradas xesticulantes e as expresivas poses nas que se enredan ecos de distintas vangardas e é que independentemente do talento innato e a capacidade para reinventarse, Mon Devane, fillo e sobriño de artistas, leva a raza Conde Corbal correndo polas súas veas.

A súa linguaxe é rotundo e sobrecogedor, actúa sobre a paisaxe e sobre o baleiro, sobre os transeúntes e o seu tránsito diletante como un factor estimulante no seu muralismo urbano contextualizando o código expresivo e o soporte plástico en dúas direccións: do lenzo ao espazo urbano e da rúa á obra portátil como na exposición Cascallos realizada no espazo de expresión libre O Próximo dirixido polo carismático intelectual Moncho Conde Corbal.

Mon Devane, herdeiro do muralismo galego con precursores tan notables como Luis Seoane, Prego ou Virxilio e Alexandro, X. Quessada e Vidal Souto na prisión de Pereiro de Aguiar dignificando coa linguaxe da arte e a liberdade, os muros da exclusión e do confinamento, marcou a súa pegada no ansiado e desaparecido A Fronte e consolidouse nos Remedios con Notorius Big xunto a obras de César Prada e Abraham Caride. Aínda que unha das intervencións máis sorprendentes é a magnífica simulación da praza do Ferro. O transformador de Fenosa en Oira leva a súa firma.

Dentro da humanización dos espazos hospitalarios con patrimonio artístico realizou murais para planta baixa e sexta do EOXI para os que o artista urbano proxectou retratos colosais de recentemente nacidos coa súa marca turquesa e ciclamen de tons fríos e alta temperatura expresiva.

Tipos populares galegos e rostros coñecidos contra a parede. Reivindica en homenaxe a mulleres traballadoras como a ostreira do mercado da Pedra, Isabel, que hoxe forma parte da historia recente e do perfil do Barrio de Coia en Vigo e a Remedios en Puxedo, a Campurriana de Reinosa ataviada co traxe tradicional. Oficios en perigo de extinción neses tons que imprimen ás súas obras o carácter atlántico do azul oceánico e o verde do interior de Galicia.

Destacar e valorar a antropoloxía cultural, revitalizar a idiosincrasia popular, o folklore, memoria e identidade.

Impón o retrato do actor Antonio Durán, Morris, o pequeno Salvatore de Cinema Paradiso, Mon Devane mestura tradición e modernidade a través da súa linguaxe mestra, fotográfico, preciso. A arte toma a rúa. Unha progresión da arte urbano en soportes polimateriales e festivais internacionais. A luz dura profunda os trazos de aresta escultórica co misterio do suxeito illado. Provocación e tensión expresiva desde unha intelixencia emocional e unha sensibilidade extraordinaria, tras a observación do personaxe que devolve ao seu rostro regurgitado como un Saturno ansioso e lúcido que se proxecta nas miradas do insider consciente e o outsider de mirada allea e enerxía fosforescente.