Agradezo que a desescalada no estado de alarma teña traído tamén o fin do soniquete infernal no que se converteu a reprodución en bucle da canción Resisitiré, do Dúo Dinámico. Supoño que é cuestión de gustos, pero a min resultábame pousado. Cada vez que a oía nos balcóns ou nos vídeos motivadores das redes sociais, eu o que lembraba con nostalxia era outro Resistirei. Barón Rojo titulou así no ano 1981 uns dos seus grandes éxitos, co que acadaron mesmo fama internacional (aí está o seu disco en inglés, coa versión traducida: Caseta up).
A letra do tema é, en todo caso, moi diferente á do dúo do chalequito. Poida que ese buenrollito valese de algo cando parecía que de «todo isto» iamos saír mellores, cando o inimigo era invisible. Pero a mensaxe de Barón parece máis adecuado ao contexto actual, cando os extremos volven botarse ás trincheiras e os inimigos volvemos ser, á fin e ao cabo, nós mesmos. Pasamos do amor ao odio demasiado rápido e talvez sexa por eses «profetas» que, tal e como dicían aqueles melenudos dos oitenta, sempre queren a guerra: «Queredes facer crer que vos importa o noso ben, pero oculta no disfrace hai unha arma mortal».
Quero crer que, obviando a eses profetas do odio, na sociedade segue existindo o ánimo de saír de «todo isto» máis unidos. Talvez sexa necesario, mal que me pese, que volva soar o Resistirei do Dúo Dinámico, que volvamos saír a aplaudir cada día ao balcón, que acalemos dunha vez por todas a quen nos queren enfrontados.