O canteirán Manu Blanco goza de minutos en Terceira a pesar da competencia polo posto no equipo de Currás
28 ene 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Son moitos os tópicos en torno ao traballo de canteira e ao fútbol base, pero o certo é que a confianza nos mozos é difícil afianzala, salvo en épocas de necesidade. No caso da UD Ourense, esa liña é unha vocación e, aínda que Fernando Currás non regala minutos en Terceira, no seo do club hai unha certa satisfacción se asoman a cabeza futbolistas como Manu Blanco , que se gañou minutos como titular nos últimos compromisos do cadro de persoal rojillo.
«Entrei no CD Ourense aos catro anos e estiven ata os catorce. Cando desapareceu o club, non sabía que facer. Xoguei dous anos en cadetes no Pavillón, pero de neno sempre che tiran as cores. De pequeniño sempre quixen ser ourensanista e xogar no Couto, como os meus ídolos. No primeiro ano de xuvenil volvín á UD Ourense e o que vivo agora é un soño, poder xogar no meu equipo», expón Blanco Villar, un futbolista da colleita do 2000 que viviu a pé de campo momentos como o último ascenso ourensanista á Segunda B ou a Copa Federación do 2014: «Foron días inesquecibles e eu estaba alí».
En Vilaxoán, o mozo centrocampista xogou o seu primeiro partido como titular: «Á fin e ao cabo, paseime media tempada sen xogar, case nada. Traballas e adéstrasche coa máxima intensidade, pero o ritmo non o tes ata que xogas o domingo. Agora estou máis cómodo, con máis tranquilidade e confianza, pero sei que aquí hai moito nivel».
E é que Manu era dos convencidos de que a UD Ourense lograría mellorar o seu rendemento ao longo do curso: «Algúns pensaban que non tiñamos persoal para pelexar máis arriba e que sería difícil que saísemos de abaixo, pero no vestiario sempre estivemos convencidos de que este momento ía chegar e que os resultados ían saír».
Ante os arousáns, a súa participación só chegou ata o descanso, posto que un cartón amarelo pesaba na súa contra. Aínda así, viviu con intensidade todo o encontro: «A primeira parte foi máis pechada, pero tivemos dúas ocasións claras nos primeiros vinte minutos. Na segunda, despois do seu gol, abriuse máis. Empatamos e Marquitos estivo a piques de darnos os tres puntos. Talvez o punto sexa xusto, pero si quedou esa sensación de que o tivemos aí». Esta vez, Manu gózao coa elástica ourensanista e cre que desde abaixo chegará pronto algún máis: «É cuestión de que che dean oportunidades».