O presidente de honra do grupo ourensán de automoción valora o capital humano
29 dic 2019 . Actualizado ás 20:50 h.«En 1964 eramos 18 traballadores e este ano imos pechar cun persoal de 1.300»
«O corpo pensante e o cuartel xeral do grupo vai seguir en Ourense»
Hai empresas que fan máis forte un territorio e Pérez Rumbao é, sin duda, unha delas. A piques de cumprir os cen anos o pequeno negocio que naceu alá polos anos vinte do século pasado converteuse nun potente grupo cunha vintena de empresas e 1.300 traballadores. E coa particularidade de que un século despois as decisións importantes séguense tomando en familia. De feito, a cuarta xeración xa se fixo cargo do temón, constatándose así outra substitución exemplar, e pouco frecuente, entre as compañas galegas. «O programa de empresas excelentes da CEO erixiu ao grupo Pérez Rumbao como exemplo da sucesión xeracional», recollía unha noticia publicada o 19 de novembro do 2003 en La Voz de Ourense.
E é que nese crecemento exponencial do grupo tivo seguramente moito que ver a implicación familiar que comezou a forxarse con José Ramón Pérez Cid en 1921, coa venda de coches, camións e maquinaria agrícola en Ourense. Cinco anos despois uniuse a el o seu fillo, Ramón Pérez Rumbao, que en 1942, cunha conxuntura histórica complicada, refundó o negocio e púxolle o seu nome. «En 1952 o meu pai empezou sendo o primeiro concesionario de Seat, hoxe somos dos máis antigos do historial da automoción española, e ao redor do ano 55 empezamos a vender camións Pegaso», lembra Emilio Pérez Neto, fillo de Ramón e hoxe presidente de honra do grupo. O veterano empresario fai un repaso por algúns dos fitos principais do grupo fundado polo seu avó, ao que el se incorporou en 1964. «Formalmente convertémonos en Pérez Rumbao SA no ano 1973. Ese foi un dos principais fitos histórico de conversión e transformación social», lembra.
A enfermidade do seu pai, que sobreveu cando aínda estaba facendo a carreira, motivou a prematura chegada ao negocio de Emilio, ao que nos anos posteriores uniuse o seu irmán Ramón. Sempre a familia. «Ao longo de todos eses anos sufrimos momentos de penuria e de crise porque a economía do país rexistrou diferentes transformacións e iso levounos a que houbese momentos que parecían o fin do mundo, aínda que logo houbo momentos de gran alegría e éxito, tanto empresarial como familiar», conta. Nas décadas dos 70-80 empezou a expansión da compaña. «Fixemos nosa primeira aventura americana e comezamos a afrontar investimentos fose do sector do automóbil, nas carrocerías e a auga mineral», rememora. Iniciados os 80 o grupo deu o salto á provincia de Pontevedra, un primeiro paso cara a unha expansión por todo o territorio galego que se materializou co novo século. «En 1964 eramos 18 traballadores e este ano pechámolo, xa incorporados fillos e sobriños, con 1.300 persoas. É un crecemento que se ha ir logrando na medida das posibilidades, coidando moito sempre o recurso humano, que é o máis importante», asegura.
E aínda que recoñece Pérez Neto que «o noso grupo é un colar de perlas nas que algunhas son máis grandes que outras, pero todas están ben engarzadas e locen por si mesmas», a incursión no negocio carrocero foi especialmente emocionante. Corría o ano 1993 e Unicar, un referente no sector, entrou en crise nunha conxuntura económica nacional de enorme contracción. «Para salvar unha parte da súa actividade e recoller nós ese coñecemento e experiencia, decidimos facer unha aposta, apoiados pola Xunta, e metémonos/metémosnos a facer carrocerías, un negocio do que sabiamos pouco, pero para o que contabamos coa axuda dos traballadores que viñeron de Unicar e continuaron connosco», lembra Emilio.
E así naceu Unvi, como «unha idea que apoiamos para poder salvar o emprego que entón se necesitaba». Hoxe aqueles primeiros traballadores xa están xubilados e a compaña leva nos seus modernos autobuses o nome de Ourense por países de todo o mundo.
E é que a pesar da expansión, a alma de Pérez Rumbao mantense ancorada á provincia que a viu nacer. «O corpo pensante e o cuartel xeral seguirá estando en Ourense. Queremos seguir sendo ourensáns, o que non evita que o sexamos na diáspora cando é necesario. Nas ocasións nas que estamos fóra facemos referencia ás nosas orixes sen complexos», recoñece o presidente de honra dun grupo que non renuncia tampouco a ser «galego, español e europeo» e que mira ao futuro con ilusión. «En cinco anos haberá transformacións en todos os sectores e nós queremos afrontalos da forma máis vangardista», adianta.
Mirando ao futuro
Estar a piques de cumprir cen anos é importante, pero máis aínda o é poder garantir -da man desa brillante cuarta xeración que segundo Emilio se formou na sensatez, a responsabilidade, a ilusión e o sentido común- o futuro. «Trataremos de cumprir os cen anos e de seguir adiante moitos máis», promete , deixando claro que «queremos ser unha empresa con historia, pero tamén con futuro, e por iso levantámonos cada día mirando polo retrovisor, pero tamén polo parabrisas. Non nos podemos ensimesmar».