«Tras os adestramentos, había días nos que a xente invadía o campo de fútbol»
OURENSE
Paco Buyo lembra os seus primeiros pasos no Real Madrid, co equipo en Galicia
20 sep 2019 . Actualizado ás 13:52 h.Paco Buyo camiña sobre o céspede do estadio de fútbol García Irmáns, en Betanzos . Alí, na súa localidade natal, foi onde empezou todo e soubo que o seu era estar baixo paus. E iso que, pola súa fisionomía, parece un boxeador. «Mentalmente sempre fun forte e eu gozaba adestrando. Á pretemporada trataba de chegar en óptimas condicións. Quince días antes de acabar as miñas vacacións comezaba a activar o meu organismo facendo exercicio», conta.
No verán do ano 1986, cando cumpriu o seu soño de fichar polo Real Madrid tras deixar atrás Sevilla, Buyo foi unha das caras novas que saíu do autobús merengue na pretemporada de Cabeza de Manzaneda. A idea de recluírse na estación de montaña ourensá para preparar o curso levaba o selo doutro galego ilustre: foi Amancio Amaro quen, desde 1984, abriu paso ás estancias do equipo branco na zona.
Buyo lembra entre risos que, pola dureza da preparación física na zona, «algún compañeiro baixaba as escaleiras marcha atrás». «O primeiro ano que fun, collemos o tren, despois o autobús e subimos a Manzaneda por unha estrada estrechísima. E esa mesma mañá, xa a adestrar», rememora. Á fronte do equipo, o holandés Leo Beenhakker. Xunto a el, todo un tenente para pór a ton aos xogadores de cara á tempada, Fernando Mata. «Era dos primeiros licenciados en INEF e estaba moi capacitado. Entendeu perfectamente a filosofía de Beenhakker porque combinaba o traballo do físico co balón», explica.
Pero nin o gusto do técnico de Róterdam por facer os exercicios co esférico axudoulles a librarse das malleiras de cardio á primeira hora da mañá no piñeiral de Manzaneda. «Tiña unhas zonas marabillosas para correr. A paisaxe era idílico, pero as rutinas eran tremendas. Adestrabamos a máis de 1.500 metros de altura e iso viña ben para a acumulación de glóbulos vermellos, á parte de que había un campo de fútbol que era magnífico», conta o exjugador betanceiro. Ao seu xeito, Buyo chancea comparando aquela folla de ruta coa que tivo que seguir ao facer a mili en Huesca, na súa mocidade. «Era adestrar, ducharse, descansar, comer, durmir a sesta e volver adestrar», detalla.
Esa disciplina á espartana levaba mellor, segundo di, porque «Beenhakker era un técnico modernista que desde o primeiro día introducía os seus conceptos coa pelota, e iso aos xogadores gustábanos moito».
O caos das fins de semana
A Manzaneda, o refuxio espiritual merengue, acudían entre semana algúns afeccionados madridistas. Pero o problema viña despois dos venres. «Antes das fins de semana non había gran afluencia de público, pero despois xa se convertía nunha peregrinación. E non só de Galicia, tamén viña xente de León e a zona de Ponferrada. E claro, era tremendo e ás veces case non podías saír nin do cuarto», describe. «E daquela aínda non había móbiles», agrega.
Buyo rebuldaba durante a entrevista co seu, mostrando unha imaxe dunha xeración do Real Madrid na que o seu fillo David -agora nas filas do Racing Villalbés- compartía once con futbolistas como o internacional Pablo Sarabia e un mozo fraco cuxa foto, tras non seguir no club, estaba tachada cunha cruz: Neymar.
Buyo lembra outro talento da súa época, que chegou meses despois da preparación en Manzaneda. Entre Míchel, Sanchís e Butragueño estaba o iugoslavo Milan Jankovic. «Era un tipo extraordinario. Daba uns pases milimétricos e todos por abaixo. Nunca che mandaba un balón polo aire», debuxa.
A Buyo, que supón que no fútbol actual o seu estilo de xogo tería casado mellor, tamén lle gustaba estar en contacto coa pelota. «Cheguei a xogar de extremo, pero os conceptos de porteiro captábaos á primeira e entendín que era o meu. Con Beenhakker xogaba de libre e dicían que eu estaba tolo, pero era algo que practicabamos a miúdo porque o noso Real Madrid de entón plantaba a liña defensiva no mediocampo. Foi unha das innovacións que tivemos grazas á chegada ao banco de Leo», conta.
O recordo da Rúa
As memorias ourensás de Buyo remóntanse aínda máis atrás no tempo, aos seus anos iniciais no Deportivo. Antonio Álvarez, o presidente do club cando Paco emerxeu cara ao primeiro equipo, era dunha familia con orixes en Petín. «O meu primeiro partido como profesional co Dépor foi na Rúa, contra o antigo Ourense. E gañamos 2-0», di.
Por aquel entón, Paco era un proxecto do que chegaría anos despois, un meta consolidado na elite. E el conta que naquela época só os seus amigos preguntábanlle como era a vida do futbolista, así que vivía sen excesivos abafos. Pero en Manzaneda, co Real Madrid, xa foi outra cousa: «A xente do hotel era encantadora e se desvivían para que estivésemos nas mellores condicións. E tamén a Garda Civil, porque algúns días, ao rematar os adestramentos, había invasión de campo», conta. No hotel, ademais, coábanse afeccionados ata no comedor.
Eran días de trasfega e co contador en marcha cara ao inicio de Liga , pero tamén cun ollo no Teresa Herrera: «Era algo soñado, porque o trofeo calibraba as túas posibilidades con equipos grandes. Ás veces, púñanseme os vellos de punta».