«Non é o mesmo camiñar pola ribeira do Miño, o tan agradable paseo das Ninfas, que facelo polas beirarrúas da cidade, cheas de obstáculos terráceos, a expensas dalgún susto que nos dea unha veloz monopatinadora»
20 ago 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Cantos pasos ao día dan a felicidade, preveñen enfermidade ou, tan só, desentumecen os músculos. Poden ser dez mil ou cinco mil diarios, segundo os expertos. O último estudo parece que nos facilita o obxectivo: con cinco mil pasos ao día chega e di o autor, o neurocientífico irlandés Shane Ou'Mara, que non é necesario camiñar nun espazo verde ou salvaxe para sentirse ben, que valen os pasos que se dean nunha cidade. Valer, valerán. Pero non é o mesmo camiñar pola ribeira do Miño, o tan agradable paseo das Ninfas, que facelo polas beirarrúas da cidade, cheas de obstáculos terráceos, ou de estar a expensas dalgún susto que nos dea unha veloz monopatinadora. Dirá ela, que para que camiñar, podendo chegar máis rápido no seu transporte eléctrico individual. Ademais, é tan ecolóxico como andar, defenderán os usuarios dos monopatines eléctricos.
Pero non estou de acordo co doutor e creo que os responsables municipais deberían preocuparse por aumentar os espazos verdes e zonas axardinadas nas cidades e vilas. Non só para atraer visitantes que admiren as nosas localidades senón pola propia felicidade dos residentes. É certo que crealos e mantelos esixe persoal, tempo e gastos, pero compensan anímica e visualmente. Talvez tamén turísticamente. Será tamén pola época na que estamos -aínda que este estío non teña sido caloroso- que ven as glorietas, os parques e as xardineiras secas ou asilvestradas. A imaxe que se dá, salvo excepcións e recunchos ben coidados, é de abandono, o que non invita a quedar nin a camiñar.