O reputado músico de jazz actúa na Corte dous Bois este sábado
19 abr 2019 . Actualizado ás 23:30 h.Jorge Pardo (Madrid, 1956) é un dos mellores intérpretes europeos de jazz, aínda que os seus inicios estiveron vinculados ao flamenco, colaborando a finais dos 70 co mítico Camarón da Illa no álbum «A lenda do tempo», un disco mítico e pioneiro que abriu novos camiños ao flamenco. É un saxofonista tenor e flautista. O sábado estará na Corte dous Bois, en Santa Ana, no seu primeiro concerto en terras limianas (21.00 horas). O grupo co que acudirá á cita de Sandiás estará composto por Ton Risco, Joan Masana e Dani Domínguez.
-Que recordos ten de Paco de Lucía ou de Camarón?
-Ambos foron como irmáns maiores. No profesional e no persoal supuxeron unha influencia enorme, os dous. Coñecinos sendo moi novo, case un rapaz. Con Paco estiven moitos anos dando xiras, foi unha relación moi estreita. Hai unha chea de influencias, de recordos. Ambos me ensinaron unha forma de vivir e de estar e de gozar.
-Paco de Lucía era un xenio. Uníanse traballo e talento?
-O termo xenio, a pesar de que no caso de Paco era certo, soa un pouco grandilocuente, como algo sobrenatural. Era unha persoa absolutamente normal. Moitas persoas poden chegar a resultar xeniais se che esforzas no teu traballo e gozas co que fas. A nivel humano e musical aprendín moitísimo del.
-Colaborou nun disco hoxe mítico «A lenda do tempo» de Camarón. Como o lembra?
-O certo é que ese disco foi un absoluto fracaso. Non gustou. Quizais non fose entendido. Co paso dos anos foi considerado como o que é hoxe en día, un gran traballo. De todos os xeitos, naqueles momentos cando estabamos a gravar tampouco tiñamos a sensación de estar a facer algo incrible ou xenial. Logo si foi tremendamente valorado.
-Como pode mesturarse o jazz co flamenco?
-Para min é algo natural. Creo que estes dous estilos teñen moito máis en común que de diferentes.
-Vostede colabora con outro monstro da música moderna Chick Corea. Como é?
-No verán volvo ir de xira con el. É unha persoa que se define porque vive a música as 24 horas do día. É un músico tremendamente intenso. Cando non está de xira está no estudo, está a compor, ou no estudo. Estar con el é unha lección continua.