Ao final todo é unha cuestión de honestidade.
Aínda que ser honesto non sempre supoña unha tarefa sinxela, ás veces é culpa da cabeza que se vai a outro lugar, case sempre sen permiso, e a reacción ás normas establecidas -sobe todo no sexual- convértese nunha maraña de intuicións absurdas. A actriz sen guion. O amante sen erección.
E a miúdo obrígome a vivir nesa parte dos días onde uno non corre o risco de equivocarse no camiño. Vou a sitios onde o código é incuestionable e as quendas fixas. Como na carnicería do meu barrio.
Aprendino hai algún tempo. En 1997.
A vida deu un envorco imprevisto que a miña roupa interior aínda infantil non sabía como xestionar e a ameaza de ter unha cita en Noitevella paralizoume máis brusco, se cabe, que o bótox conxela rostros e expresións.
Ela tiña un ano máis que eu, talvez dous, falábame dunha festa no bar Rojo .
Con cinco mil pesetas tería dereito a toda a bebida que fose capaz de inxerir, un roupeiro onde gardar o abrigo e unha pequena bolsa miserable de cotillón onde sempre faltaba o matasuegras.
Quen sabe, talvez o prezo tamén me concedería algún soño inasequible de adolescente.
Un antes de ti.
Cheguei alí impoluto, a camisa branca do meu irmán e a confianza de mentira que o meu pai tratou de incluír en min.
Era un bar moi vello. Desde fóra e a través da porta de cristal observei o chan de baldosa, era verde e perdera todo rastro do brillo que algunha vez lle fixo ir a xogo coa barra. As paredes cheas de espellos de chan a teito, supoño que colocados coa única intención de non perderse cada movemento desde cada esquina.
A privacidade absorbida e o cheiro a serrín húmido. Os vasos de plástico e a música demasiado alta. Non sei porqué chamábase Rojo se en realidade todo era verde. Incluso o fume.
Ela, como era de agardar e tal cal estaba escrito con antelación nos meus plans, ignoroume durante as primeiras horas.
Eu dedicábame a cumprir obediente as normas: as copas, os bailes e mirar de esguello en busca da miña oportunidade.
Perdín a serenidade e rendinme ao futbolín que o señor do bar deixara ao fondo para os de pouca habilidade social como eu.
E foi entón que veu buscarme. Arrastroume ao baño, un deses baños incómodos de azulexo branco sucio, de sucidade, non de Pantone.
-Creo que sinto cousas aquí dentro- dixo pondo a man debaixo do peito.
-Eu tamén- lle contestei cun alento sórdido.
-Pois agárrame o teu primeiro, eu fareino despois- e comezou a vomitar mentres a miña man evitaba que a súa cabeza se golpease contra o retrete en cada arremetida.
Fun coherente coa situación e tamén vomité, sen eu querelo, só por unha cuestión de honestidade, por non deixarme levar á improvisación e atopar outro final, un que non quería.
Amorticei, iso si, as cinco mil pesetas en vodka con limón, disciplinado nas normas e sen matasuegras.
Maldito cotillón miserable.