Miguel Alberto Prada Vázquez, dono do Portón, recibirá o Premio dá Gastronomía de Galicia de Ourense
23 ene 2019 . Actualizado ás 08:17 h.Asegura que nunca recibiu un premio. E que este lle colleu por sorpresa: «Pensei, bo está ben. Haberá que ir recollelo, se é que podo». É o que ten dedicar unha vida ao traballo. Miguel Alberto Prada Vázquez recibirá nuns días o Premio dá Gastronomía de Galicia, que concede o Concello de Lalón no marco da Feira do Cocido, por unha vida dedicada á cociña en Ourense. A noticia chegoulle estando no Portón, o restaurante que fundou fai case trinta anos na capital.
A historia de Miguel Alberto Prada é a de moitos outros ourensáns que cruzaron o charco buscando en terras americanas un futuro. No seu caso foi Caracas. «Fun emigrante a Venezuela. Cheguei con 22 anos e alí inicieime na hostalería. E cando decidín regresar só podía facer unha cousa, o que había aprendido», resume para explicar o porqué da súa paixón e dedicación á gastronomía. Aínda que engade con modestia: «E aínda, tras trinta anos na cociña, aprendemos todos os días algo novo». Traballou en varios restaurantes en Caracas, onde estivo ata os 34 anos. O regreso a casa marcouno o corazón: «Cando emigras, aos fillos telos que traer cando son pequenos ou se non, esquéceche. Ademais, eu era fillo único e a miña nai estaba mal. Eran finais dos 80, pensei que podería ser o inicio dunha enfermidade e decidín virme».
Así naceu O Portón. Un nome «sonoro e curto», afirma Miguel Alberto. Elixiuno tamén porque en Venezuela había locais con este nome. Dalgún xeito así lembraría sempre cal fora a súa orixe. Alí aprendeu sobre todo a cociñar carne á brasa. «Naquela época Venezuela era [e segue sendo, puntualiza] un país economicamente moi importante e había moita xente de fóra. Nos restaurantes atopábasche con donos e cociñeiros franceses, italianos... Iso era moi importante, unha gran escola. Non é como as que existen agora, que lles ensinan a cociñar, a estar en sala... daquelas aprendías traballando, mirando, facendo».
O Portón segue no mesmo sitio desde fai trinta anos, nunha leira propiedade da familia, e aínda que os comezos foron lentos e dificultosos, aos poucos foi atopando o seu espazo. Unha forma de cociñar que o propietario aprendeu no seu último traballo nun restaurante en Venezuela, do que acabou sendo socio. «Era un negocio de grella, de carnes á brasa. Nós empezamos aquí, en Ourense, desde moi abaixo e aos poucos fomos indo, indo, indo cara arriba. Con paciencia», explica. E hoxe pódese comer desde chuletón, entrecot ou solombo a boi de kobe ou angus americano. Carnes practicamente de todas as partes do mundo. «Sempre aquelas que reúnen a mellor calidade», sinala. E aínda que na carta hai outros produtos, por se alguén non pode degustar este manxar, o que visita O Portón vai ao que vai. Grazas a esa aposta ha ir crecendo. Os seus clientes son variados e adóitanse dividir dependendo do día: «Durante a semana vén o mundo do empresariado, con invitados. A fin de semana vén xente de toda Galicia». Na actualidade O Portón abre todos os mediodías da semana e ofrece ceas os venres e sábados. Para que todo sexa perfecto traballan cinco persoas, entre elas a súa muller, que o acompaña desde os seus inicios.
A Miguel Alberto quedan aproximadamente catro anos para xubilarse. É algo que xa lle rolda a cabeza aínda que polo momento ningún dos seus dous fillos -con profesións totalmente diferentes- vaia a coller a substitución. Non é algo que lle preocupe e xa case mira ao futuro pensando nun merecido descanso dedicado a coidar o seu pequeno horto -do que saen tomates e outros produtos que en tempada serve aos seus comensais- e gozando das vistas que sobre a cidade ten o restaurante que rexenta e que é, á vez, o lugar no que vive. Un descanso e un premio máis que merecidos.
«Tras trinta anos na cociña, aprendemos todos os días algo novo»