Hai agora once meses, a directora de contidos de Netflix, Bela Bajaria, lanzaba unha predición para o 2025 que, revisada estes días, parecía estar a avanzar silenciosamente o que estaba por chegar: «É imposible estar do todo preparado para o que se vén en Netflix». Todo o que a escoitaba pensaba entón nos seus títulos máis populares, nesas series que en cuestión de días explotan en todo o mundo, no éxito taxado en minutos de visualización. Ninguén podía intuír a posibilidade de que a plataforma fose pechar o ano anunciando a compra dun gran conglomerado de cine e televisión, Warner Bros Discovery, e, con el, a de HBO Max, o servizo de streaming rival que máis intenta diferenciarse da fórmula maxistral que predica a compaña da gran N vermella. Antes de xactarse do seu calendario de series e programas, a directiva da compaña deixaba no aire unha reflexión: «A televisión de prestixio é un mito». Ela, como os usuarios, sabía que esa etiqueta viaxa pegada á marca HBO máis que á súa propia. Cantidade e calidade, como dous baremos opostos e irreconciliables. «Moitos dos que presumen de facer televisión de prestixio teñen unha audiencia moi pequena», valoraba, sen acertar a explicar se o prestixio reside nunha serie encomiada pola crítica, nunha que arrasa en premios ou nunha que está na fala da xente.