As primeiras semanas do ano resúltannos durísimas para quen nos resistimos a perder a nosa forma física habitual. Os excesos do Nadal pasan factura e o peor é que, por moitos esforzos que fagamos, os resultados resultan inapreciables. E isto ocórrenos ano tras ano e, aínda sabéndoo, somos incapaces de solucionalo. Os especialistas e estudiosos aseguran que unha persoa que consuma unhas 2.000 calorías diarias nestas datas, que entre turróns, mazapanes e capón ao forno non son nada, pode chegar a Reyes con entre dous e tres quilos de máis.
E se nós nos atocinamos, por que nos sorprende e enfurece que o fagan os trens? Negámoslles o dereito que teñen a gozar dunhas festas que son, sobre todo, gastronómicas? Pois iso é o que está a pasar. Que nos mostramos atónitos e encabuxados porque acaban de dicirnos que os convois de proximidade de Cantabria e Asturias, que tamén afectan a Galicia, non caben polos túneles por un «problema de cálculo» cos gálibos.
Non fará falta lembrar os erros de cálculo que derrubaron grandes proxectos. De Cristóbal Colón á penicilina. Pero os agoreiros e antipatriotas aproveitan a nimiedade para dicir que España é o país da chapuza. E nada máis afastado da realidade. Certo que o submarino español máis moderno afundíusenos por exceso de peso e que a solución foi alongalo dez metros para que puidese flotar, e cando se fixo os enxeñeiros caeron na conta de que era necesario prolongar outro tanto o peirao para que puidese atracar.
Tan certo como que temos viadutos, autovías e estradas que se nos caen, auditorios nos que non se ve o escenario, liñas de metro que se afunden, pingueiras en edificios a estrear, ou estruturas que veñen abaixo pouco despois da súa inauguración. Pero iso non quere dicir que sexamos chafalleiros.
A ministra da cousa esa de os trens, que debe corresponder a Transportes , tomoullo moi a peito e dispuxo o cesamento de dous mandos intermedios de Renfe e ADIF, as dúas empresas de control público encargadas do proxecto, ao entender que existe unha «responsabilidade compartida». Unha responsabilidade que nos sairá por uns 250 millóns de euros iniciais, que a día de hoxe é nada, polo aumento de prezo dos materiais e dous anos de atraso.
Ela non debe de engordar en Nadal e xa que logo non entende a situación. Se fose comprensible optaría concederlles aos funcionarios a medalla ao mérito no traballo e, ao tempo e ante o engorde dos trens, ordenaría facer uns túneles axustados ás novas medidas, que é o que facemos todas nas rebaixas de xaneiro cando a roupa nos aperta. E aproveitaría a situación para unha gran campaña turística. Cun par de eslóganes que digan algo así como «As mellores mesas están no norte. Ata os trens sábeno». Ou, tamén, «No norte sabemos o que é comer ben. Aquí os trens tamén engordan».