A serie sonora O gran apagamento foi para uns cantos a canle de iniciación ao marabilloso universo dos pódcast. Era unha primeira toma de contacto cunha proposta adictiva nun xénero que empezaba a despuntar. Só con palabras, a ficción obrigaba a imaxinar un escenario catastrófico no que unha tormenta solar deixaba ao planeta sen enerxía e sen toda a tecnoloxía que depende dela. En tempos antes do covid, aqueles desastres observábanse como propostas case utópicas para un entretemento zumento, aínda que pouco crible.
O pódcast converteuse agora nunha serie de Movistar+ que xa non oculta que o mundo cambiou. Apagamento expón, no seu primeiro episodio, o modo en que os primeiros equipos de protección civil enfróntanse con incredulidade a unha ameaza intangible. A primeira resposta é a negación, contada con enorme tensión e realismo. As posibilidades de que algo así suceda e aféctenos xusto a nós son baixas, como baixas eran as opcións de vivir unha pandemia planetaria. Nestes momentos, o espectador si se cre que algo así poida ocorrer e polo camiño hase feito tamén máis consciente de que a luz é o fío de vida para moitas cousas imprescindibles. O capítulo expón que se a escuridade total chegase a producirse non habería protocolos que dixesen como actuar, máis aló de comprar pilas, e que os políticos estarían máis ocupados en quedar ben que en anticiparse aos problemas.