España, a rebelión dos ninguneados

César Casal González
césar casal CORAZONADAS

OPINIÓN

FILIP SINGER | EFE

20 sep 2022 . Actualizado ás 10:07 h.

Os xornalistas somos especialistas en enterros, non só no de Isabel II. Hai un devandito sobre que un xornal é onde che decatas de que morreu fulanito, que non sabías nin que vivira. Somos tan enterradores que tamén nos encanta disparar antes de tempo nos prognósticos deportivos.

Esta vez, coa selección de baloncesto, era case lóxico ser ave de mal agüero. Parecía que remataba unha época fabulosa e que tocaba cando menos sufrir. Non gañabamos nin os amigables, nin as fases eliminatorias con eses países novos que semellan saídos dun cómic de Tintín. Era doado ser presagiador de desgrazas. Como moito, oitavos de final. Pero a vida é sobre todo poesía. E xurdiu a poesía: a rebelión dos ninguneados. Certo é que os monstros da NBA foron caendo en mans doutros. Alemaña tombou a Grecia. Italia a Serbia. Polonia despediu á Eslovenia de Doncic. Pero esa escabechina non ensombrece o triunfo dos nosos humildes Hernangómez ou do pelirrojo Alberto Díaz. Non. Nós tamén fusilamos favoritos. Adeus á Lituania de Sabonis. Cargámonos á sorpresiva Finlandia. Tombamos a Alemaña na súa casa. E así ata o milagre final: apalizamos a Francia.

O ouro gañouse sobrados, cunha malleira do noso exército de presuntos descoñecidos. Estivo xenial Scariolo metendo presión aos árbitros no momento xusto cando se equivocaron co balón que tocou aro. Pero nin sequera facía falta ese nervio. España foi moi superior e convértese na selección con máis ouros europeos, catro, se quitamos do palmarés os 14 títulos da Unión Soviética e os 8 de Iugoslavia, doutro século, doutras épocas de imperios.

Si, señor: pura poesía. Hai un libro precioso de Derek Walcott que se titula precisamente A abundancia e que fala da abundancia das pequenas cousas. O xogo de equipo da vida. O sorriso en grupo. O bonito da vitoria de España é que é o triunfo da solidariedade, do colectivo, dunha redacción enteira empeñada en resumir un día nunha web e un xornal.

Di Derek Walcott que hai que respectar ata ás formigas, como a Jaime Fernández, a Garuba, a Lorenzo Brown. Ese labor exipcio de formigas que fixeron os raparigos movendo o balón como terrones de azucre. Así os exipcios levantaron pirámides e nós títulos. «A fileira de formigas conmóveme; contemplo a súa laboriosidade e son xigantes», pinta o poeta. Igual que a España de Scariolo.