«Non censuremos a interacción entre as persoas e o espazo rural»

OPINIÓN

ARAGÓN TV | EUROPAPRESS

17 ago 2022 . Actualizado ás 05:00 h.

Protección ambiental

Non saio do meu asombro ao coñecer as actuais políticas de protección ambiental vixentes no noso país e que son unha persecución e un abuso cara aos que queren gozar da natureza. A anécdotas máis disparatadas en canto ás infraccións nas que podería incorrer unha persoa que estea en contacto coa natureza en calquera paraxe natural xa non producen riso, producen indignación. Poderiamos citar, a modo de exemplo, o feito de tallar unha árbore, e non me refiro a un carballo milenario senón a un pequeno piñeiro que estorba na leira do seu dono; recoller piñas nun piñeiral comunal, protexer árbores froiteiras da acción natural dos paxaros, coller flores... E así unha longa lista de prácticas cotiás que se viñeron facendo ao longo de xeracións.

Isto provoca que a relación que ata agora tivemos cos nosos campos e bosques fáganos pensar que un paseo por eses lugares é como penetrarse nun campo minado no que non sabes onde pisar e á mínima explota unha mina en forma de sanción administrativa imposta por un uniformado garda rural.

A interacción entre as persoas e o espazo rural e forestal foi unha constante ao longo da historia e esta non debe entenderse como unha carga negativa para a conservación da natureza. Juan María Santos Rego.

  Un cubito de xeo 

Todo sobe, incluso o xeo. Se entras en calquera bar a beber un refresco vasche a atopar con que tes que pagar 10 céntimos polo cubito de xeo. A alternativa máis económica é optar por deixar derreter o cubito e «beber». Ou pasar sede, que sae máis barato, pero é pouco aconsellable.

Pódese sacar dúas conclusións: a vida cada vez está máis cara, ou que o diñeiro perde valor. A este paso, entre a inflación, a seca, a guerra de Putin (como di Sánchez) e os incendios imos acabar pagando un euro por un cubito de xeo, pero sen refresco (que xa será só para ricos).

Isto debe ser a inflación da que tanto se fala. Tan famosa está a volverse que máis ben parece que se trata dun personaxe de revista e non dun problema. Isto xa nos soa do ano 2008: cando se falaba moito da crise deuse o caso de que alguén preguntou «quen é esa señora?». Logo xa nos fomos decatando da gravidade que supuña esa redundante subida. M. J. Vilasuso. As Pontes.

 Falta de limpeza nas cidades 

Non estou de acordo coas protestas pola falta de limpeza nas cidades, porque a culpa de que estean sucias témola nós.

Lin algo que ten que ver con isto e di así: un home vivía preocupado polos problemas do mundo e buscaba a forma de resolvelos. Un día, o seu fillo de seis anos entrou no despacho e como o distraía pensou en como entretelo. Nunha revista viu un mapa do mundo, arrincou a folla e cortouna en pedazos cunhas tesoiras e deullo ao seu fillo cun rolo de cinta para que o recompuxese, como un crebacabezas. Creu que o neno tardaría horas, pero ao pouco tempo volveu co mapa recomposto. Pregúntolle como o logrou se antes non vira o mapa do mundo, e o neno dixo: cando arrincaches a folla da revista co mapa, alén estaba a figura dun home, dei a volta aos recortes e recompuxen ao home, que si sabía como era. Cando conseguín arranxar ao home, dei a volta á folla e vin que arranxara o mundo. Para que todo mellore, os primeiros que temos que arranxarnos somos nós. Mari Carmen Lis Cárcamo. A Coruña.

  O cristal con que se mira 

Estamos nun mundo onde se ten máis en conta o que ven os nosos ollos que a opinión da ciencia, chegando a consideralo como a fonte da verdade. Tampouco se teñen en conta as palabras dos nosos mandatarios políticos, quen cada día perden máis veracidade.

Aínda que hai veces que a situación reforza ese sentimento de rexeitamento. Un exemplo acabámolo de comprobar coas palabras do noso presidente do Goberno tras coñecer a subida do número de parados no mes de xullo, un dato aparentemente moi malo ao tratarse dun mes tradicionalmente moi bo para o emprego. Pero esta negativa interpretación é froito dunha estreita visión que nos impide ver máis aló do que en realidade esconden esas cifras. De aí as sabias palabras de Sánchez: «Hai que ler os datos cunhas lentes distintas...». Agora que non cesan de publicarse por todos lados uns datos moi pesimistas, e non só no económico, deberiamos renunciar ás nosas estreitas visións persoais, para abrazar cos ollos pechados as que nos ofrezan desde os optimistas e progresistas ventás da Moncloa. Miguel Ángel Loma Pérez.

 Que lle pasa á democracia?

A democracia vén sendo vítima desde hai moito tempo de todo tipo de críticas. As súas rivais descualifícana como forma de goberno, pero débese ter en conta que é responsabilidade de cada un. Basta con ver e oír o que din os nosos mandatarios políticos para saber que estamos cada día máis afastados dela. O que resulta máis hipócrita é que ao mesmo tempo, e dunha forma ou outra, todos se proclaman demócratas.

A democracia sempre rematou por imporse ás ditaduras. Para que funcione é imprescindible o equilibrio dos tres poderes: o executivo, o lexislativo e o xudicial. Ningún superior ao outro, pero tampouco inferior. Non se trata só de igualar clases, senón que a maioría de calquera clase decide e para evitar que se converta en ditadura hai que admitir o dereito da minoría. Pero se as minorías se multiplican e únense, gobernar en democracia farase cada vez máis difícil. Por iso, esta democracia xa non serve. Máximo da Pena Bermejo.