En Mondoñedo desde o século XVIII existe un sistema de canalización das augas que brotan nos montes. Trátase dunha extraordinaria obra de enxeñería que provía de auga, mediante fontes, pozos e alxibes, ás casas dos grandes señores, ao palacio episcopal e á veciñanza da cidade. Nos alxibes a auga non está estancada, entra e sae por canles onde hai filtros que reteñen as impurezas e permiten que a auga circule limpa ata o seguinte alxibe. Hoxe pode visitarse o da Casa Pedrosa, perfectamente conservado. E está en vías de restauración o do convento de frades descalzos de San Pedro de Alcántara, fundado no século XVIII polo bispo Juan Antonio Muñoz e Salcedo, gran impulsor da obra hidráulica.
Os frades dispoñían nunha zona anexa ao convento dunha fonte que conduce a auga ata un depósito cadrado, de maior profundidade que os alxibes habituais e que ademais dispón dunha escaleira de seis gradas de pedra que permiten descender ata o fondo, cousa completamente inusual. Parece un lugar para bañarse. E, entre a fonte e o alxibe, hai algo que pode ser un banco ou unha mesa baixa de pedra. Podería tratarse dun lugar de descanso, de lecer, pero iso non encaixa coa austeridade da vida monacal. Eu creo que era un lugar de purificación. Ao solpor, os frades que retornaban de recorrer os camiños e os que concluían as tarefas de labranza deixarían os seus hábitos no banco de pedra e mergullaríanse na auga, individual ou colectivamente, para limpar o seu corpo de suor e de po, e para limpar o seu espírito dos afáns da vida diaria.
Quizá isto sexan fantasías de novelista, propiciadas polas misteriosas escaleiras do alxibe, pero quen sabe!