Pola súa cultura, Rusia é un país europeo. Cando se democratice debería ingresar na UE, se o sufrido pobo ruso así o decide libremente. Non confundamos aos pobos e os seus cidadáns coas camarillas que os dominan. A tiranía zarista, a comunista e agora os mozos do KGB non son Rusia. Si o son Dostoievski, Tolstoi, Tchaikovski, Solzhenitsyn, Mendeléyev e tantos outros ilustrados que preferiron a luz á escuridade, a liberdade á servidume.
A banda do KGB non quere rematar como a Securitate romanesa, nin marxinada como a Stasi. Normal. O instinto de supervivencia é consubstancial a todo ser vivo. O que máis custa entender non é que os malvados sexan pérfidos, senón que os benéficos sexan tan lelos. Lelos somos nós, os europeos, que investimos en defensa ata catro veces máis que os da KGB e non nos serve nin para disuadir.
Segundo datos da OTAN, a suma dos orzamentos dos minúsculos estados europeos en defensa rolda anualmente os 200.000 millóns de dólares. Rusia destina 50.000. Estados Unidos xoga noutra liga, superando os 600.000 millóns. A cuestión é que o fraccionamiento europeo convértenos en ananos que enredan aos soldaditos, con moitas bandas de música para render honras e nula capacidade estratéxica. Comparar o PIB da UE co de Rusia dá vergoña, porque o europeo é dez veces superior.
Hai que espabilar. Os norteamericanos estanse cansando de protexernos da nosa abulia e indolencia. Nas súas memorias, Jean Monnet eloxia os esforzos de De Gasperi por construír un exército europeo que emasculase ao sanguinolento nacionalismo, que tantas vidas segou desde as guerras napoleónicas ata 1945. «O exército non é un fin en si, é o instrumento dunha política exterior e está ao servizo dun patriotismo. O patriotismo europeo desenvolverase no marco dunha Europa federal», pon Monnet en boca do italiano nado austríaco.
Xa sabemos como rematou ese intento de crear un exército europeo. Stalin boicoteouno a través dos seus axentes franceses, compinchados con chovinistas de toda laya. Así ata hoxe. Estamos en mans dos matóns da KGB e da providencia norteamericana. Se os matóns avanzan, por que pararse en Ucraína ? Ata Xibraltar terían o camiño expedito. De modo que non nos lamentemos da maldade dos malvados e preguntémonos sobre a nosa idiocia.