Margaridas aos porcos

Javier Guitián
javier guitián EN OCASIÓNS VEXO GRELOS

OPINIÓN

Almudena Grandes, en una imagen tomada en el 2017.
Almudena Grandes, nunha imaxe tomada no 2017. Benito Ordóñez

06 dic 2021 . Actualizado ás 09:48 h.

Non estaba na miña cabeza escribir sobre Almudena Grandes. Non lin as súas últimas novelas e, aínda que son un ávido lector das súas columnas, parecíame máis adecuado que sobre ela se pronunciasen quen a coñeceron. Con todo, hai algo que me acendeu a luz e, superado o noxo, decidín dedicarlle un cariñoso recordo. 

O que acendeu o meu interruptor foi un despreciable comentario dun portavoz de Vox que a despediu con estas palabras: «Con odio viviches e con odio morriches». A mensaxe é tan indecente que se cualifica por si só, pero sabendo de onde vén, un non pode deixalo pasar sen lembrarlles algunhas cousas.

Almudena Grandes foi unha escritora con maiúsculas e unha extraordinaria columnista. A súa traxectoria está avalada polos premios e, por amais de todo, polos seus millóns de lectores.

Só quen non le, e non a leu a ela, pode ignorar a calidade da súa obra. Só quen non a escoitou nos medios pode atribuír odio á simpatía e calidez con que se expresaba.

A escritora dicía, a través dun personaxe dunha das súas novelas, que «co tempo comprendín que a alegría era unha arma superior ao odio, os sorrisos máis útiles, máis feroces que os xestos de rabia e desalento».

Ela púxoo en práctica e desde a súa posición, moi crítica coa dereita española, nunca lle escoitei unha saída de ton como a que lle dedicaron os salvadores da patria.

A cuestión non é que á ultradereita non lle guste a súa obra, porque non a leron; a verdadeira razón do seu odio é que non soportan que unha muller, escritora de éxito, puxéselles no seu lugar con lucidez, sen berros nin espaventos.

O problema é, en definitiva, que cando alguén fai do odio ao diferente o sentido da súa vida, a súa vida carece de sentido.

Coa aparición dos señores de extrema dereita na escena política acostumámonos a soportar mentiras, comentarios insidiosos e insultos ata un nivel inimaxinable.

Unha cousa é que sexa un partido político legal e outra é o ton faltón e o lixo permanente que cada día esparcen os seus dirixentes; ampáralles a liberdade de expresión, pero a min danme noxo.

Con todo, quedo coas múltiples mensaxes de cariño de amigos, escritores, cineastas, etcétera, e dos seus moitos lectores.

quedo, tamén, coa obra de Luis García Montero e moitos outros que fixeron de España un país mellor, sen insultos. A nosa historia actual non pode ser entendida sen as súas novelas, os seus ensaios e a súa poesía.

quedo, finalmente, co Evanxeo segundo San Mateo: «Non deades o sacro aos cans, nin botedes as vosas perlas (margaridas, en latín) aos porcos, non sexa que vaian pisalas coas súas patas e, voltos cara a vós, esnaquícenvos».