O signo do noso tempo é o cinismo. Algún aducirá que me equivoco e elixirá a mentira como sinal de identidade da ecofemiposmodernidad (o neoloxismo, humildemente, atribúomo): este século XXI, máis cambalache que o anterior, aínda que xa non teña un Santos Discépolo que así o cante. A mentira mesmo chega a ter o seu encanto. Hai mentireiros sedutores e artísticos, dignos de aparecer en calquera florilegio da imaxinación.
No meu Verín, un vello amigo contábame que un día se escapou a roda dianteira do seu camión Barreiros, Padornelo abaixo, e que cun simple golpe de volante foi capaz de encaixala de novo no eixo. Outro me contou que o radiador do motor do seu utilitario derreteu, tamén no Padornelo, a neve que impedía a circulación.
E algún díxome, seguindo co caos circulatorio, que podería conducir ata Ourense cos ollos pechados e contoume todas as curvas da vella Nacional 525. Son artesáns ou artistas da mentira. Todos encomiables.
Con todo, o cinismo non merece un mínimo de atención. Os cínicos son, sempre, pústulas da sociedade. Na actual política abundan estas cicatrices.
Vaiamos a outro asunto. Ou ao mesmo. O último informe de o Women, Peace and Security Index (WPS), realizado nas Universidades de Georgetown e de Oslo, sitúa a España no posto número quince, dez lugares por baixo da edición anterior (2017-2018) na que o país ocupaba o quinto lugar. Entón gobernaba o perverso Partido Popular. O informe di que a cousa ha desmejorado bastante no relativo a iso que a esquerda denomina igualdade de xénero e que eu prefiro denominar igualdade entre homes e mulleres, ou seres humanos, tanto monta monta tanto. Tamén lle chaman violencia de xénero á violencia machista. E falan de empoderamiento, visibilización, sororidad.
E, aínda así, falando tanto, España retrocedeu en igualdade. A república feminista e ecoloxista que anhela, por exemplo, o ínclito BNG, está a irse ao garete. Curioso.
Pero non abandono o fío que me trouxo este artigo, un máis: o cinismo. Deixemos o feminismo e miremos cara ao territorio (outro vocábulo que a esquerda impón e a dereita consome) ecoloxista. O do sustentable ou sostible. O presidente da FEMP (Federación Española de Municipios e Provincias), e alcalde de Vigo, colocou once millóns de lámpadas que iluminan a súa cidade e parte do orbe.
Quecemento global? Fruslerías. A Axenda Urbana da ONU que o presidente dos municipios está obrigado a defender? Nimiedades. Sustentabilidade? Esa é unha palabra que queda ben nos discursos e no vocabulario da esquerda, pero Vigo é mellor que Nova York, tan iluminado. E os votos son os votos.
Remato como empecei: o signo do noso tempo é o cinismo.