Estar de paseo nocturno, cal Romeo, baixo o balcón da alcoba de John Biden, non era o meu propósito, obviamente. Diversos contratempos inenarrábeis, que caben mellor nas miñas novelas que nesta columna, leváronme lonxe do meu destino: a inauguración dunha exposición, comisariada por Ana Merino, sobre a presenza de España nos Estados Unidos, onde quería eu ver algo sobre os galegos que, cunha man diante e outra detrás, chegaron a esta terra de oportunidades só para sentirse diminutos diante da magnificencia duns símbolos que eles non inventaron.
Estando diante da Casa Branca, unha ten esa sensación de estrañeza ante o poder que acumulan as pequenas cousas. Si, é realmente pequena. Tendemos a magnificala porque o poder sempre parece máis grande do que verdadeiramente é, e porque somos así de idiotas: darlle tanta importancia a unha simple vivenda só polo que se fai no seu interior. Nada diferente do que provoca inoportunas dores nun divorcio, nun traslado laboral ou, simplemente, na vida en xeral, que consiste en ir de casa en casa crendo que son moito máis importantes do que en realidade son. Simples locais onde acumulamos lembranzas e símbolos.
E aí está, a pequena Casiña Branca, que un día non será máis que ruínas, coma o Imperio Romano ao que tanto copia a escenografía de Washington, e que tantos galegos pobres observaron abraiados, coma min, crendo que significaba algo nas súas vidas anónimas cargadas de soños.
Todos os políticos españois deberían colocarse un día diante da pequenez absurda da Casa Branca, e pensar, se cadra, nas vidas grandes que quedaron rotas mentres eles soñaron con imperios.